Ze zeiden: "Het feit dat we daar voor hen waren, dat ze gezien werden, betekende zoveel meer voor ze dan het geld." En toen waren we verkocht.

Waarom zou je naar een ander (lees: bloedheet) continent gaan om 120 kilometer te mountainbiken terwijl je ook geld kan sturen? Daarom dus. Mensen die daar in extreme armoede leven, waar niemand naar omkijkt, die behandeld worden als niets, als niemand... Voor hen. Om ze gezien te laten voelen, te weten dat er iemand op deze aardkloot toch om ze geeft. Er is genoeg geld op de wereld. Er kan genoeg voedsel geteeld worden om elke mensenmond te voeden. Maar de verdeling klopt niet. En het is nu eenmaal makkelijker voor jou, kennis, vriend, collega, familielid, of onbekende lezer, om geld te geven aan ze als wij ervoor gaan fietsen. Wij leven in extreme goedheid. Tuurlijk, het leven is nooit perfect. Maar onze randvoorwaarden zijn relatief goed. En dat is eigenlijk vooral geluk. We kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe het is om in een zelfgebouwde hut te leven, met nauwelijks genoeg eten. Zij doen het. Lopen kilometers voor water. Slapen op matjes waar wij over zouden klagen na onze kampeervakantie. En man, wat zijn ze sterk. Dat beetje discomfort (lees: 120 km fietsen met hoogtemeters in de mid-Afrikaanse hitte) is niets vergeleken met wat ze jaar in jaar uit leven. Dus we gaan fietsen. Voor deze dappere mensen die pech hadden met de context waarin ze geboren werden. Om de cyclus te doorbreken. Extreme armoede lossen we er niet mee op. Maar voor hen misschien wel. En een wereld van verschil voor één iemand, dat is al genoeg. Want als iedereen naar iemand omkijkt, wordt er naar iedereen omgekeken.

Liefs,
Anyck en Michiel

PS. Onze training volgen? Kan op Strava!