Toen ik me inschreef voor deze Muskathlon, was ik nog geen week terug van mijn vorige (en tweede) Muskathlon naar Kenia. Je zou denken: is dat niet een beetje impulsief? Ja, misschien wel. Maar zo’n reis raakt je, het doet wat met je. De armoede, wat een groot begrip is, maar ook de gezichten, de emoties, de vreugde en dankbaarheid van die mensen, met name van het kind dat wij daar sponsoren en zijn gezin. Je wil wat doen voor die mensen, alles geven wat je hebt en het liefst nog meer. Na een behoorlijk bewogen periode met veel verschillende emoties in privé omstandigheden, wil ik me weer inzetten tegen onrecht. Tegen armoede, en nee, de armoede kunnen we niet wegnemen, we hebben die macht niet, die wijsheid niet en ook net niet genoeg geld om de hele wereld te redden. Maar wij mogen wel een lichtpuntje zijn voor mensen, het stukje Jezus wat zij zien, de brief waar ze naar uitkijken en de high five of de stijve dansmoves waar ze van gaan glunderen. Dat is de reden waarom ik voor de derde keer mee ga op een Muskathlon.