Dag 8 en 9 - onze vader

Dag  7 en 8 – onze vader

Om half 4 ‘s ochtends komen de fietsers en ultrarunner de ontbijtzaal in om wat te eten en zich voor te bereiden op hun sportieve uitdaging. De wandelaars zijn ook net binnen en even pauze aan het houden – ze zitten er lekker in. Een aantal hebben al last van blaren, maar ze voelen zich nog lekker fit en staan er heel positief in. En na alles wat ik deze week heb gehoord over wat de vrouwen moeten doorstaan, dan is lopen met een paar blaren op mijn voeten daar niks bij.  
Toen we in Moldavië waren, kregen alle deelnemers een roos mee om tijdens de reis bij zich te dragen als symbool voor wat er met de vrouwen gebeurt als hun puurheid en schoonheid wordt afgenomen, en misbruik wordt gemaakt van hun kwetsbaarheid. Hoe ze verdorren, het leven uit hen geslagen wordt en ze in zichzelf geen enkele waarde meer zien. Veel van de wandelaars dragen deze, ondertussen opgedroogde rozen, nog steeds bij zich – een continue fysieke reminder voor de vrouwen voor wie ze de nacht door lopen.

Iets voor vieren gaan we met iedereen die op dat moment wakker is richting de start en knielen neer om samen het Onze Vader uit te spreken. Het gebed is symbool voor onze verbondenheid, met elkaar, maar ook met de vrouwen voor wie we dit doen. We hebben allemaal dezelfde Vader, we zijn allemaal in Gods liefde geschapen. We bidden in de donkerste uren van de nacht dat Zijn Koninkrijk mag komen, dat Zijn licht mag doorbreken, zodat de vrijheid die al voor ons is gekocht daadwerkelijk zichtbaar mag worden in de wereld om ons heen en door ons heen. We vragen om ons dagelijks brood – en denken aan de kinderen die we mochten ontmoeten bij het project van Vladimir, die dankzij het werk dat ze doen in ieder geval dagelijks een maaltijd kunnen krijgen. We vragen voor vergeving van onze zonden, voor de momenten dat we niet lief hebben gehad zoals Jezus ons voordeed. We beseffen na alle verhalen weer dat er zo veel schuilgaat achter de keuzes die iemand maakt en de verscholen gebrokenheid die hen beïnvloedt; dat wij niet kunnen oordelen, maar naar iedereen mogen uitreiken met de liefde van God. We hebben allemaal vergeving en echte liefde nodig; wijzelf, de vrouwen en mannen op de Wallen, maar ook de klanten en de pooiers. Steeds weer blijft het een uitdaging om Jezus in de gebrokenheid om ons heen te zien, maar als we durven diep genoeg te gaan om écht te ontmoeten en te zien, dan herkennen we Zijn krachtige werken. Dan zien we dat inderdaad Zijn Koninkrijk komt, dat Hij alle macht heeft en dat Hij de meest hopeloze en gebroken situaties kan omkeren om herstel te brengen, en leven in volheid.

We tellen met elkaar af en de volgende drie sporters gaan van start! Een aantal van de crew kunnen nog even een paar uurtjes hun bed in duiken voordat de laatste groep (halve)marathon lopers aan hun sportdag beginnen. Om iets voor half zeven staan de sporters klaar aan de start. Het is nog erg fris buiten, dus de hardlopers in hun t-shirts en korte broek willen graag snel in beweging komen!  De ultrarunner en mountainbikers zijn net aangekomen voor een korte stop, dus zij blijven ook even staan zodat ze deze groep kunnen aanmoedigen als het startschot klinkt.

Vanaf zes uur worden alle waterposten bemand – sommigen door vrijwilligers die in de afgelopen jaren mee zijn geweest met de Muskathlon. Ze begrijpen heel goed wat deze sportieve uitdaging van onze deelnemers vraagt; zowel fysiek als emotioneel, en staan graag voor ze klaar om ze te voorzien van de nodige aanmoediging, water, sportdrank en versnaperingen onderweg. Daarnaast zijn er ook collega’s van Scharlaken Koord die meehelpen – voor hen is het zo bemoedigend om te zien dat deze Muskathleten zich met zo veel bewogenheid en passie inzetten voor het werk en de doelgroep die zij mogen helpen.

De sportdag verloopt over het algemeen heel soepel, de sporters zitten er lekker in en zijn gemotiveerd. Bij de start-finish op het midden van de route is ook een waterpost, waar de deelnemers meerdere malen per ronde van 21 km langskomen. Hier staan ook veel familie en vrienden, en nog meer collega’s van THDV en het Scharlaken Koord hen aan te moedigen.
Het is een mooie route door het bos, met veel afwisseling tussen fietspaden, zandwegen en kleinere bospaadjes. Het blijft een extreme uitdaging, vooral na een week waarin de deelnemers weinig slaap hebben gehad en emotioneel zijn uitgeput – maar uiteindelijk komt iedereen over de finish. Als de laatste deelnemer binnen is, worden de sportleiders ook met veel gejuich onthaald als ze onder de finishboog door komen. Ook zij hebben het fantastisch gedaan en een gigantische prestatie geleverd!

Wanneer afscheid is genomen van familie en vrienden, begeven de deelnemers zich naar de douches en het tijd voor het middageten, waarna ze een paar uurtjes uit kunnen rusten. Rond drie uur druppelen de deelnemers, sommigen al gapend, de eetzaal binnen, waar Ronald Koops - een collega van THDV en muzikant – klaar zit om samen met Isabelle (THDV Muskathlon) een storytelling sessie te leiden. De deelnemers worden uitgenodigd om even tot rust te komen en hun ogen dicht te doen voordat het programma begint – een gevaarlijke opdracht voor mensen die zo’n slaaptekort hebben, maar het lukt de meesten om hun ogen ook weer te openen. Door middel van muziek en verhalen worden ze meegenomen in het werk en ontmoetingen met de doelgroepen die THDV mag dienen. De verhalen komen dichtbij, en de muziek en het theater brengen veel emoties naar boven in de groep.

Na afloop is er een momentje om koffie te pakken, voordat Robin het woord neemt en zijn verhaal begint te vertellen. Ronald blijft naast hem zitten om hem te steunen – het is de eerste keer dat hij voor zo’n grote groep spreekt – en om in zijn verhaal door middel van pianospel wat momenten van reflectie in te brengen.
Hij begint te vertellen over hoe – net als zovelen die we deze week hebben ontmoet – er veel gebeurde thuis, en er veel verdriet was. Als hij niet thuis was maakte hij zich altijd zorgen om zijn moeder, en dit belemmerde hem om te kunnen genieten van andere dingen. Hij kwam in aanraking met drugs, en kwam erachter dat hij daarmee de pijn kon verdoven die hij voelde vanwege zijn thuissituatie – iets wat al gauw een dagelijkse gewoonte werd. Hij begon rond te hangen buiten boys clubs, omdat hij makkelijk met de mensen daar kon praten en ze hem leken te begrijpen. Hij kreeg wel vaker een aanbod om seksuele handelingen te verrichten in ruil voor geld, maar hij weigerde. Totdat iemand hem 10.000 gulden aanbood – de eerste keer weigerde, dus verhoogde de koper het bod naar 20.000. 10.000 kreeg hij per direct in zijn zak gestoken, en de andere 10.000 zou hij krijgen als hij de hotelkamer binnen was. Door de drugs die hij gebruikte zette hij zijn gevoel uit, en kon hij doen wat er van hem gevraagd werd. Op dat moment ging er een knop om en raakte hij verslaafd aan het verdienen van geld, gelovend dat hij overal zo makkelijk zou kunnen verdienen.

Hij bouwde een netwerk op, en begon zich te prostitueren op bij het station in Amsterdam, online en buiten seksclubs – omdat hij nog maar 16 was mocht hij daar niet binnen werken. ‘Ik realiseer me nu dat al die mannen die naar mij en mijn toenmalige vrienden kwamen allemaal pedofielen waren – we waren nog zó jong.’

Een vriend nodigde hem uit om naar Londen te komen, naar een club waar hij al wel zou mogen werken. Maar dat was geen succes. Toen Robin werd uitgekozen en meegenomen door een oudere man naar een kamer, weigerde hij uit te voeren wat deze man van hem vroeg. Vanaf toen kreeg hij geen werk meer in de club en baalde toen hij zijn vrienden die ook in de club werkten uit zag gaan en veel geld te spenderen hadden. Hij kwam erachter dat hij zich ook via het internet kon aanbieden en zag hierin een kans om veel geld te verdienen. In die tijd was hij ook begonnen hard drugs te gebruiken om zijn gevoelens te verdoven en om te gaan met de gevaarlijke situaties en de duistere omgeving waar hij zich in bevond.

Dit alles hield hij uit schaamte verscholen voor zijn familie en vrienden. Hij wilde wel een gewoon bestaan, maar wist niet hoe, en zat raakte depressief door de donkere wereld waar hij in verstrikt was geraakt. Tegelijkertijd deed hij zich naar de buitenwereld heel positief voor, en gebruikte hij zijn geld om zijn vrienden en familie te verwennen en cadeaus te kopen. ‘Nu ik erop terugkijk, probeerde ik daarmee misschien wel de liefde en acceptatie voor wie ik was te verkrijgen. Ik was een soort leeg cadeau: van buiten mooi versierd met gekleurd papier en grote strikken, maar van binnen zo verschrikkelijk eenzaam’.
Hij had het gevoel dat hij iets terug moest doen, voor al het geld dat hij verdiende, dus zocht hij vrijwilligers werk en kwam zodoende terecht bij een organisatie die christelijk bleek te zijn, en waar een van de maatschappelijk werkers van Scharlaken Koord ook betrokken was. ‘Ze lieten me in de gesprekken en door de manier waarop ze met mij omgingen een onvoorwaardelijke liefde zien, en die begon me langzamerhand te veranderen’.

Op dat moment begint Ronald een lied te spelen; ‘zullen we ruilen’
De tekst is zo raak, en zo toepasselijk op het leven van Robin. We zijn er allemaal even stil van, en Robin zit met tranen in zijn ogen te luisteren.

Zullen we ruilen? Jouw onrust voor Mijn vrede
Zullen we ruilen? Mijn toekomst voor jouw verleden
Zullen we ruilen? Mijn liefde voor jouw angst
En weet je? Mijn liefde duurt het langst

Zullen we ruilen? Al zit je nog zo in de knoop
Zullen we ruilen? Dan geef Ik jou weer nieuwe hoop
Zullen we ruilen? Dan maken wij een nieuwe start
Zullen we ruilen? Geef me dan je hart

Iets begon te veranderen in zijn leven, en Robin begon aan een traject traumatherapie – ‘dat is de reden dat ik er over kan praten zoals ik dat nu doe’. Hij werd op een gegeven moment uitgenodigd door een vriendin om naar een theatervoorstelling te komen waar zij haar verhaal ging doen. Het was een heftig verhaal en hij begreep niet hoe ze zo vrolijk kon zijn na alles wat ze had meegemaakt. Na verschillende pogingen spraken ze op een zondagochtend af en ze deelde haar geloofsverhaal met hem en vertelde over de doop, dat maakte hem nieuwsgierig. ‘Wat ik ervan begreep was dat als je onder water gaat, al je zonden worden afgewassen, en als je dan weer boven komt, dan ben je herboren in de ogen van God – ik dacht, dit wil ik!!’
Ze nodigde hem uit om die ochtend om mee te gaan naar de kerk, en hij heeft bij de oproep direct zijn hand opgestoken. Op weg naar huis had hij het gevoel dat zijn hard overstroomde; hij voelde zich zo geliefd en gekend. Hij kwam elke week terug, en begon ook gedragstherapie te volgen, zodat hij leerde praten over zichzelf en wat er daadwerkelijk in hem om ging. De band met zijn moeder was in die tijd moeilijk: ‘Ze was er voor mij, maar er was geen verbinding. God heeft ook dat omgedraaid. Ze is mijn beste vriendin en we lachen met elkaar en genieten van elkaar. Ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest.’

Hij legt uit dat hij nu zijn verhaal wil gebruiken om een stem te zijn en te vertellen over een wereld waar niet over wordt gepraat. Hoewel dat niet altijd makkelijk is, wil hij alles doen wat hij kan om het aan het licht te brengen.

Robin loopt nu stage bij Scharlaken Koord, als onderdeel van zijn opleiding Begeleider Maatschappelijke Zorg. Hij helpt elke woensdag mee bij de raambezoeken en is gastheer bij de inloop – hij vertelt trots dat daar nu ook mannelijke sekswerkers naartoe komen. Bij de inloop eten ze met elkaar, en doen ze daarna een activiteit – iets leuks, of volgen een cursus om elkaar te empoweren. Hij vertelt hoe fijn het is om een setting te hebben waarin je kunt delen wat je hebt meegemaakt met mensen die het begrijpen. Hij legt uit dat dat in het werk niet het geval is; hoewel je veel collega’s lijkt te hebben, ben je allemaal concurrent van elkaar omdat je allemaal wilt wat de ander heeft.

Naast zijn hulp op de woensdag, heeft Robin een manicure opleiding gevolgd en zit hij elke maandag in Crafted Stories, om contact te leggen met de dames. ‘Bij de raambezoeken zag ik dat veel meiden het gordijn dichtdeden en geen contact wilden. Zo was ik vroeger ook, ik wilde geen hulp en reageerde niet op berichten of telefoontjes omdat ik vond dat ik het niet nodig had.’ Hij wilde een manier vinden om hen te bereiken en is gaan nadenken en gaan bidden. Hij kwam op het idee om hen gratis iets aan te bieden wat zij graag zouden willen; uit gesprekken met andere sekswerkers kwam hij uit op nagelstylist of kapper. Hij lacht, ‘je wilt me echt niet in de buurt van je haar laten, dus het werd nagels.’ Dus nu zit hij wekelijks in de winkel, om laagdrempelig contact te leggen, maar ook om de winkel te laten zien en de dames die komen te stimuleren om daar te gaan werken – om hen te helpen zien dat dat ook een optie is.

‘Het geeft me zo veel voldoening. Ik ben heel dankbaar.’

Na ruimte voor vragen en een daverend applaus, komt hij nog even naar me toe. ‘Wat jullie hier doen is zo ontzettend bijzonder – toen ik hier de zaal binnenkwam voelde ik gelijk de aanwezigheid van God zo sterk.’ Dat is iets wat we de hele week al ervaren: op de plek waar wij ons openstellen voor het onrecht en ruimte maken voor hetgeen waar Gods hart voor breekt, dan is Hij zó dichtbij.
Bij de aansluitende barbecue eet hij ook gezellig mee, en het is zo mooi om te zien hoe hij gelijk wordt opgenomen in de groep en zich welkom weet terwijl hij met een groepje zit te praten rondom de houtkachel. In de groep voelen we ons veilig bij elkaar, maar die veiligheid hebben we de afgelopen week ook mogen bieden aan de mensen die we hebben ontmoet, en juist voor deze doelgroep is dat zo kostbaar en helend.

De barbecue gaat door tot een onbepaalde tijd, en als het donker begint te worden gaan de eersten al richting hun bed. Er is vanavond geen programma meer, dus we kunnen lekker op tijd naar bed! Een kleine delegatie blijft nog achter om onder de stretchtent door te praten en met elkaar te genieten van een mooie en ontspannen laatste avond.

Vrijdagochtend

Na veruit de langste nacht van deze week, komen we op vrijdagochtend de ontbijtzaal binnen. We vinden het ontzettend jammer om afscheid te moeten nemen, maar tegelijkertijd kijken we er ook naar uit om weer naar huis te gaan en onze gezinnen en vrienden weer te zien. Als onze spullen zijn ingepakt en de slaapkamers uitgeruimd, is het tijd voor de getuigenissendienst. Het is een mooi moment om met elkaar stil te staan bij wat God de afgelopen week heeft gedaan in onze groep, en dat met elkaar te vieren.

Een van de nummer die we afgelopen week veel met elkaar hebben gezongen is ‘goedheid van God’, en zo ook weer deze ochtend. Een van de Muskathleten deelt in zijn getuigenis dat hij hier ontzettend mee worstelde aan het begin van de week. Nu ziet hij hoe, te midden van alle pijn die mensen elkaar aandoen en situaties van hopeloosheid, God aan het werk is om herstel te brengen.

Er wordt open en kwetsbaar gedeeld over de vragen en gebrokenheid waarmee mensen, sommigen meer dan anderhalf jaar geleden, het traject zijn aangegaan en hoe God door de voorbereiding – maar specifiek ook door deze week – genezing heeft gebracht.
Het blijft bijzonder en wonderlijk om te horen – en de afgelopen week te hebben gezien – hoe God door de verschillende programma onderdelen, de ontmoetingen en zelfs de ongeplande momenten gebruikt om tot een ieder individueel te spreken. We lachen en huilen met elkaar mee en vieren wat God heeft gedaan. Een van de Muskathleten brengt het mooi onder woorden: ‘God brengt herstel aan beide kanten. Zowel voor de vrouwen als voor ons. We kunnen nu de duisternis onder ogen zien – het zien voor wat het is – wetend dat het niet het laatste woord heeft.’

Een van de manieren waarop God herstel heeft gebracht is door de mannen in onze groep – zowel de deelnemers als de crew – die aan de vrouwen die we hebben ontmoet, maar ook de vrouwen in onze groep die het vertrouwen in mannen hadden verloren, de afgelopen week hebben laten zien dat er ook goede, veilige mannen zijn die wel het beste met vrouwen voor hebben en respectvol zijn.
Een van de mannen deelt dat het hem zo diep raakte toen iemand tijdens de reis zei dat ze zelf ook nare ervaringen had gehad met mannen, maar hier mannen zag die liefdevol zijn en hoe dankbaar ze was dat ze zich veilig genoeg voelde om van hem een knuffel te ontvangen.
Dan vraagt hij aan alle mannen in de groep om te gaan staan, en samen maken ze een statement naar de vrouwen. Over hoe ze deze week samen met ons het onrecht hebben gezien, en verontwaardigd en boos zijn over de rol die mannen spelen in deze gebrokenheid; en hoe sommigen zelf ook de pijnlijke gevolgen van deze gebrokenheid in hun eigen leven hebben ervaren - bijvoorbeeld door vaders die emotioneel afwezig waren, of doordat ze niet geliefd werden door degenen van wie ze zo graag liefde hadden ontvangen. Ze spreken hun intentie uit om samen met ons door te blijven strijden tegen het onrecht van deze 'bedrijfstak', op de plekken waar God dat van hen vraagt, in Zijn kracht. 
'Wij willen jullie vragen om ons hierbij te steunen. Want we hebben elkaar hierbij nodig. En we willen jullie vragen om te bidden voor ons en mannen in jullie omgeving die kwetsbaar zijn op dit gebied. De verleiding is in Nederland overal aanwezig. We hebben elkaar nodig in deze strijd in afhankelijkheid van onze Vader. Als mannen en vrouwen, als broers en zussen van diezelfde Vader.'

Het is een emotioneel moment, juist omdat we de afgelopen week zo veel verhalen hebben gezien en gehoord waarbij de oorsprong van de gebrokenheid kwam van absente vaders en agressieve mannen. Het probleem van gedwongen prostitutie en mensenhandel kan alleen verholpen worden als er ook mannen zijn die naast de vrouwen willen opstaan; die open durven te zijn over hun worstelingen en samen op zoek gaan naar een oplossing; die in hun kwetsbaarheid kracht tonen; vaders die hun zoons opvoeden om meiden met liefde en respect te behandelen, en een veilige plek bieden aan hun dochters en de andere vrouwen in hun leven.
Hier, deze afgelopen week bij de Muskathlon, hebben we een we al op kleine schaal gezien hoe groot de impact daarvan kan zijn.

Vol indrukken en verhalen mogen we nu allemaal weer terug naar huis, om te kijken hoe we nu ook daar – op onze eigen manier – deze golf van recht kunnen blijven voortstuwen. We zijn de confrontatie met gebrokenheid aangegaan en hebben het onrecht in de ogen gekeken, en nu kunnen we niet meer wegkijken. Dit zijn de mensen voor wie Gods hart breekt, en wij mogen die plekken van duisternis en gebrokenheid (ook in onszelf) blijven opzoeken, om Jezus daar te ontmoeten.

We sluiten buiten af door met en voor elkaar te bidden, en dan is de THDV Muskathlon 2025 officieel ten einde!
Deze reis is nu afgelopen, maar het werk gaat door. Dank je wel dat je de tijd hebt genomen om deze blogs mee te lezen, en ik hoop en bid dat ook jouw hart hierdoor is geraakt. Misschien dat je met ons mee kunt bidden voor de vrouwen en mannen die nog vastzitten in de prostitutie en op dit moment geen uitweg zien, en voor het werk dat we mogen doen om ze te bereiken en hulp en herstel aan te bieden. Bid voor de mensen die al zijn uitgestapt, maar op dit moment nog niet kunnen bevatten dat zij kostbaar en waardevol zijn.
Jij bent nu onderdeel van het verhaal waarin we samen werken aan een wereld waarin er geen mensen meer worden uitgebuit voor seks; waarin vrouwen veilig over straat kunnen lopen; en we een gezonde kijk hebben op relaties en seksualiteit.
Deel de verhalen; laat je raken, en denk er ook eens over na: misschien is deze reis ook wel iets voor jou…

THDV Muskathlon Moldavië Nederland 2026