Dag 7 - in de diepste nacht is Hij erbij

Dag  7 – in de diepste nacht is Hij erbij

Het is alweer woensdagochtend, en we denderen nu met volle vaart richting het einde van deze Muskathlon. Het lijkt heel snel te gaan, en tegelijkertijd voelt het weken geleden dat we - nog wat onbekend en ongemakkelijk met elkaar - verzamelden op de parkeerplaats van Brussel Charleroi. Sinds die tijd hebben we een hele afstand afgelegd; zowel van Moldavië naar Nederland, als van ons hoofd naar ons hart. Toen we begonnen waren we wel bekend met een aantal van de feiten en cijfers, maar nu hebben we de mensen achter de cijfers gezien, hebben we naar hun verhalen geluisterd en hen in de ogen gekeken, met hen mogen huilen en een knuffel geven. Ook als groep zijn we naar elkaar toegegroeid, hebben we met elkaar mogen lachen en huilen, te kleine slaapcoupés gedeeld en uren met elkaar in de trein gezeten. We hebben ons open gesteld voor de pijn en gebrokenheid van de wereld om ons heen, maar werden daarin ook geconfronteerd met onze eigen kwetsbaarheid en tekortkomingen. Gisteren hadden we een hele volle dag, waarin eigenlijk alle onderdelen van de reis bij elkaar kwamen. Een van de deelnemers gaf aan op de weg terug naar huis hoe ze nu begreep hoe alle verschillende onderdelen van de reis nodig waren om met een nieuw perspectief en nieuw begrip te kijken naar wat er hier in Nederland gebeurt.

We hebben leren kijken met de ogen van Jezus, en meer geleerd van het ondersteboven Koninkrijk van God; dat is ook waar de devotion van deze ochtend over gaat. Wieger beschrijft het beeld van een schip dat gezonken is aan de kust van Italië, en waarvan de crucifix nu op de zeebodem staat. Het is zo’n sprekend beeld van hoe, als we in het dieptepunt van ons leven zitten, Jezus daar al is, en het kruis – opstandingskracht door ultieme kwetsbaarheid – al heeft overwonnen. In de diepste diepte, daar is het kruis, daar is Jezus. Dat geldt in ons eigen leven, en in het leven van de vrouwen die in de prostitutie werken.Het doet me denken aan de woorden van Psalm 139, in de NIV staat: ‘If I go up to the heavens, you are there; if I make my bed in the depths, you are there.’Je kunt niet zo diep komen dat je een plek bereikt waar Jezus niet al is.

Als we het onrecht in deze wereld zien, dan zouden we willen dat God krachtiger zou optreden – ten minste, met kracht zoals wij dat kennen. Maar het wonderbaarlijke van God en Zijn Koninkrijk is dat Hij niet zichtbaar wordt in wereldse kracht, maar juist in kwetsbaarheid. Hij overwint het kwaad niet door geweld, maar door weerloze en volledige liefde.  Als we ons dat beseffen, gaan we zien dat Jezus al aan het werk is onder de vrouwen en mannen die op de Wallen werken. Dat wij Jezus daar niet hoeven te brengen, omdat Hij er al is. Dan gaan we zien dat een klein kapelletje midden op de Wallen – waar dagelijks gebeden wordt en die we afgelopen dinsdag ook nog hebben bezocht – veel groter is dan het aangrenzende sekstheater Casa Rosso. Als we begrijpen dat de liefde wint, dan hoeven we het niet altijd te snappen, maar dan mogen we vertrouwen dat God aan het werk is en dat Zijn Koninkrijk inderdaad komt, door onze kwetsbaarheid heen. En als we dat begrijpen, dan zijn wij ook vrij om lief te hebben zonder angst; dan kunnen we ons laten raken door de pijn van degenen die zich in de diepte bevinden en leren van ze te houden. Om af te sluiten luisteren we naar het lied ‘Cannot Keep You’ – van Gungor. Het lied gaat over hoe we God ontmoeten op de plekken van gebrokenheid – dat we als kerken juist geroepen zijn om dáár te zijn, bij de mensen waarvan Jezus in de zaligsprekingen zegt dat ze gezegend zijn, en waar hij veel van zijn bediening mee doorbracht. We zijn geroepen om buiten onze kerkmuren lief te hebben op de plekken die misschien ongemakkelijk voelen, of donker, omdat de kracht van Jezus’ dood en opstanding ook tot op de dieptes is gedaald.

Een van de plekken waar het zo hard nodig is om te delen over Gods onvoorwaardelijke liefde is onder de jongeren – van alle kanten worden ze aangevallen op hun identiteit, en wordt ze met en zonder woorden verteld dat ze meer op anderen moeten gaan lijken en minder hun unieke eigenheid omarmen; dat ze niet goed genoeg zijn zoals ze zijn en dat ze vooral mee moeten doen in wat anderen doen om erbij te horen en geliefd te zijn. Ze zijn op zoek naar liefde en naar wie ze zijn, en in dit stadium van hun leven heel kwetsbaar voor groepsdruk en andere invloeden. Daarom geeft Scharlaken Koord preventielessen op scholen, om het gesprek met jongeren aan te gaan over relaties en seksualiteit, en om ze te helpen hun grenzen te stellen en aan te geven. Dit begint bij een gevoel van waardigheid – het besef dat zij zeggenschap hebben over hun eigen wensen en grenzen, en dat zij het waar zijn gerespecteerd te worden en zichzelf te respecteren in hun keuzes. We helpen ze nadenken over wat ze eigenlijk zelf willen – in plaats van mee te gaan omdat ze denken dat het zo hoort.

Om de deelnemers nog wat verder mee te nemen in de preventietak van Scharlaken Koord, hebben we deze ochtend twee onderdelen op het programma staan. Het eerste onderdeel is een escaperoom, die door Scharlaken Koord gebruikt wordt op scholen om door middel van een spel het gesprek aan te gaan over loverboy-problematiek, hoe jongeren dit in hun eigen (vrienden)kring zouden kunnen signaleren, en wat te doen in zo’n situatie. De Muskathleten worden opgesplitst in twee groepen, en worden aardig fanatiek als ze worden uitgedaagd om sneller dan het andere team te zijn!

Terwijl de ene groep de Escaperoom doet, krijgt de andere groep een interactieve presentatie over het preventiewerk, met wat feiten en cijfers, en wat voorbeeldcasussen om met elkaar over in gesprek te gaan. Er zitten best veel ouders die kinderen hebben in onze groep Muskathleten; als we in de eerste groep vragen wie er thuis pubers heeft gaan bijna de helft van alle handen omhoog. Het is dus ook mooi om hen te informeren en vragen mee te geven om na te denken over hoe zij thuis het gesprek aangaan. Uit onderzoek blijkt dat de meeste jongeren/tieners leren over seks en seksualiteit van wat ze online zien of tegenkomen, terwijl ze tegelijkertijd aangeven dat ze het liefst deze informatie van hun ouders zouden ontvangen. We weten misschien niet altijd hoe we het gesprek het beste kunnen starten, maar iets is sowieso altijd beter dan niets – de enige fout die je kunt maken, is het gesprek helemaal niet aan te gaan.

Als beide groepen zowel de escaperoom als de presentatie hebben gehad, gaan we met elkaar lunchen in de eetzaal. Na de lunch is het tijd voor de sportpresentatie, want de wandelaars gaan vanavond om 9 uur al van start! Als onze sportleider Job vraagt of we er zin in hebben, klinkt er een aarzelend gejuich. Nu de sportdag ineens zo dichtbij is gekomen na zo’n volle en intensieve week is het natuurlijk ook wel een beetje spannend hoe het allemaal zal gaan; maar we weten waarom en voor wie we het doen. Het is al eerder tijdens een infoavond gezegd, maar benoemt het nogmaals: Het belangrijkste is om te genieten! We hebben als groep zo’n bijzondere tijd met elkaar gehad, en hoe het sporten ook vergaat – en het zal zeker op momenten zwaar zijn – we mogen dit met elkaar doen, en elkaar aanmoedigen, en genieten van wat we met elkaar hebben ervaren en bereikt over de afgelopen week, maar ook het afgelopen jaar van trainen en fondsenwerven. Na de praktische uitleg worden de deelnemers verrast door een berichtje van het thuisfront – met alle moeheid en emoties komen deze lieve berichten extra binnen en houden de meeste Muskathleten het ook niet droog als hun gezin of vrienden hen bemoedigende woorden toespreken.

Omdat de wandelaars de hele nacht door zullen lopen, is er de rest van de middag tijd voor vrije invulling. Sommigen gaan slapen, anderen maken van het moment gebruik om even met het thuisfront te bellen, of lekker op een bankje buiten de accommodatie in de warme herfstzon te gaan zitten. Onze sportleider Job heeft ook een grote passie voor koffie, en heeft zelfs voor de gelegenheid zijn eigen baristabar meegenomen om de deelnemers een workshop latte-art te geven. 
Voor het eten is het tijd voor een groepsfoto van alle Muskathleten in hun sportoutfits – nu begint het wel heel erg echt te voelen! We eten met z’n allen in de zaal en daarna is het wachten met elkaar tot de wandelaars van start gaan.

We verzamelen rond half negen buiten om samen nog een aantal worshipnummers te zingen, en een korte devotion te houden. Een van de Muskathleten geeft nog als tip aan iedereen mee om een bijbelvers, een liedtekst of quote te kiezen om mee te nemen tijdens het sporten; als het dan moeilijk wordt – en dat zal het op momenten zeker zijn – dan helpt het om je doel voor ogen te houden.

De fakkels worden aangezet bij de startboog en de wandelaars stellen zich op om te vertrekken. De rest van de crew en Muskathleten verzamelen zich om hen heen om hen samen te zegenen. We tellen af en dan gaan ze, de nacht in – elke stap die ze zetten is een gebed voor de vrouwen en mannen die aan het werk zijn terwijl zij lopen.
De rest van de groep gaat gauw naar bed, om nog wat slaap te krijgen voordat ze morgenochtendvroeg mogen vertrekken.