Dag 6 - een hemels perspectief

Dag  6 – een hemels perspectief

Een nieuwe dag ontwaakt, en daarmee ook onze Muskathleten. Terwijl wij ons richting het ontbijt begeven, zijn onze sportleiders Job en Mark al druk in de weer. Vandaag zullen zij hier in Putten blijven om de voorbereidingen te treffen voor de Muskathlon sportdag terwijl wij ons naar Amsterdam begeven voor een dag gevuld met programma door THDV. De verse bolletjes en croissantjes staan al voor ons klaar op tafel, en in de keuken is het facilitaire team alweer volop bezig om te zorgen dat iedereen is voorzien van koffie en thee.

Na het ontbijt beginnen we de devotion met een tijd van aanbidding. Tijdens de treinreis hadden we geen gitaar tot onze beschikking, dus het is extra genieten om weer zo samen te zingen. We kijken met elkaar naar het verhaal van de Samaritaanse vrouw, en reflecteren weer op hoe Jezus met mensen omgaat waar mensen meestal met een grote boog omheen lopen. Niet alleen kijkt Hij niet weg, maar Hij gaat het gesprek met haar aan, en Hij biedt haar het levende water. Hij geeft aan dat Hij haar iets te bieden heeft dat ze niet op andere plekken zal vinden: ze zal nooit meer hoeven verlangen naar meer, want Hij geeft altijd genoeg. Het klinkt als hetgeen waar de mannen uit de documentaire die we gisteren keken naar op zoek waren – iets om de leegte te vullen – alleen zal porno nooit de voldoening geven die ze zoeken, maar steeds meer van hun leven opeisen. Het is een menselijke worsteling die we allemaal op onze eigen manier hebben, waarbij we ergens in ons leven op eigen kracht een leegte proberen te vullen, en waarin Jezus ons uitnodigt om met open handen van Hem te ontvangen wat Hij in overvloed wil geven en waarin nooit een tekort zal zijn.

Met die gedachte in ons achterhoofd gaan we vandaag naar Amsterdam, naar de Wallen – de plek waar die leegte zo zichtbaar wordt, zowel bij de sekswerkers als bij de klanten. We lopen vanaf het centraal station in de richting van de Jordaan, naar het pand waar het werk van THDV is begonnen. De Jordaan is nu bekend als een hippe en welvarende wijk, maar in 1855, toen Dominee Jan de Liefde hier door de straten liep was het een sloppenwijk. De extreme armoede waarin de kinderen hier opgroeiden raakte hem diep, en hij begon het werk van THDV – stichting Tot Heil Des Volks – door een bewaarschool op te zetten voor de kinderen. Hij geloofde in een holistische aanpak waarbij werd voorzien in de fysieke behoeften van de meest kwetsbare mensen, maar waarbij ook geestelijk voedsel werd uitgedeeld, en de mensen die werden gezien als het uitschot van de samenleving te horen kregen dat ook zij waardevol zijn – geliefde kinderen van God. En dat is waar THDV zich na 170 nog steeds voor inzet: dat de meest kwetsbare mensen in de samenleving worden gezien, om te voorzien in hun behoeften, en door onze daden en af en toe met woorden hen te laten weten dat ze geliefd zijn. Dat doen we met verschillende projecten die zich richten op de doelgroepen dak- en thuislozen, kinderen in sociaal-economisch kwetsbare gezinnen, (ex-) verslaafden en mensen in de prostitutie, waarvan Scharlaken Koord het project is dat zich richt op sekswerkers

Bij binnenkomst staat er koffie en thee klaar, mét cake die Facika voor ons heeft gemaakt. Deze dame heeft bij de eerste informatieavond van de THDV Muskathlon in februari met de Muskathleten gedeeld hoe zij in de prostitutie is beland, en er ook weer is uitgekomen. Ook deelde ze toen met ons over het bedrijf dat zij heeft opgezet waarbij ze cakes en andere lekkernijen op bestelling maakt, en haar droom dat haar keuken een leer- en werkplek mag gaan worden waar ze meiden die zijn uitgestapt - of nog in het proces zitten – coaching krijgen en werkervaring op kunnen doen. Wat is het dan ook mooi om haar nu in haar element te zien – en de cakes zijn echt héérlijk!

Als eerste neemt collega Wietske ons mee in het digitale veldwerk – de tak van hun werk waar ze door middel van smsjes contact leggen met mensen die zich door middel van seksadvertenties online aanbieden. Hoewel de Wallen het meest bekend zijn. Bij het woord prostitutie denken we vaak aan het beeld van de Wallen, maar het aantal mensen dat daar werkt vormt maar een klein aantal van het aantal sekswerkers in Nederland. Om deze andere groep te bereiken haalt THDV contactinformatie uit profielen die online staan, en stuurt ze een sms-bericht met een hulpaanbod, hier kunnen ze op reageren door terug te sms-en, bellen of anoniem te chatten. Elk jaar sturen ze zo’n 26.000 berichten; wekelijks een paar honderd berichten naar de nieuwe profielen die online zijn gekomen, en eens in een zo veel tijd een tweede herhaalbericht. Wietske legt uit dat dit Wietske legt uit dat bij het scannen van profielen ze ook letten op signalen van mensenhandel, zodat ze een casus direct kunnen opschalen als er sprake is van bijvoorbeeld een minderjarige.
Een van de deelnemers vraagt wat het met haar doet als ze dagelijks naar dit soort profielen moet kijken, ‘ik denk niet dat ik dat zou kunnen’. ‘Ik word vooral verdrietig van de foto’s’, aldus Wietske. De profielen laten rij weinig over voor de verbeelding, en het is mensonterend om te zien hoe mensen als object worden geportretteerd met beschrijvingen van al hun afmetingen.
Over de afgelopen jaren is het digitale veldwerk significant uitgebreid, en zien we dat steeds meer mensen ons weten te vinden voor hulp n.a.v. een sms bericht. Dat geeft hoop.

Na deze informatieve presentatie en ruimte voor vragen, geven we het woord aan *Grace. Haar verhaal is een van een onveilige thuissituatie, een dominante en agressieve vader die altijd over haar grenzen heen ging waardoor ze dacht dat dat ‘normaal’ was. Het is de eerste keer dat ze voor zo’n grote groep staat, en ze vindt het best wel spannend. Een van de mannen in onze groep staat op en vraagt of hij even voor haar mag bidden voordat ze begint. Dit zijn zulke kostbare momenten die onze Muskathleten aan deze vrouwen kunnen bieden – ze mag ervaren dat er mannen zijn die wel respectvol met vrouwen omgaan, die vragen in plaats van nemen en het beste met ze voor hebben.
Ze vertelt verder dat toen ze 11 jaar was haar moeder terug moest naar haar thuisland, en dat dat was toen haar vader haar begon te verkrachten. Haar moeder ontdekte het twee jaar later en Grace moest een verklaring afleggen. Toen dat was afgesloten werd er verwacht dat ze het gewoon achter zich liet en doorging, maar haar relatie tot mannen was compleet beschadigd en ze werd aangetrokken tot een relatie waarin ze uiteindelijk in een situatie van uitbuiting terecht kwam waarbij ze achter het raam moest werken. Ze weet van hem los te komen en gaat in een privé huis aan het werk, op dat moment is ze nog steeds maar 17 jaar oud. Als de eigenaar erachter komt dat ze minderjarig is wordt ze op straat gezet. Ze komt in contact met een clubeigenaar voor wie ze mag werken, maar deze komt te overleiden. Via hulpverlening krijgt ze een woonplaats en uitkering, maar verder geen sociale of praktische hulp. Ze heeft geen emotionele steun, of hulp bij het zoeken van een baan. Op een gegeven moment gaat ze uit wanhoop weer prostitueren – ze wil het niet, maar heeft geen perspectief op iets anders. Totdat ze een sms bericht ontvangt van Scharlaken Koord: ‘Ik weet het moment nog zo goed dat ik op de brug fietste en een smsje binnen hoorde komen. Normaal wacht ik dan tot ik thuis ben, maar om de een of andere reden ben ik toch gestopt en gaan kijken. ‘Eindelijk’ dacht ik, ik heb hen direct gebeld en nooit meer teruggekeken.’
We zijn allemaal diep onder de indruk van deze vrouw
Als ze terugkijkt op haar leven ziet ze hoe alles wat er met haar gebeurd is haar gedrag heeft gevormd en haar keuzes heeft beïnvloedt. ‘Ik dacht dat het mijn schuld was. Maar ik begrijp nu dat ik in een perfecte wereld hier niet geëindigd zou zijn. Ik ben van mezelf gaan houden door mijn eigen verhaal te kennen.’ Nu is haar missie om bruggen te bouwen, om uit te reiken naar de vrouwen die nog vastzitten in deze gebrokenheid en hen te helpen herstel te vinden, en door haar verhaal te vertellen ook mensen bewust te maken dat we allemaal een verhaal hebben. Door ons eigen verhaal te accepteren openen we ons hart ook voor anderen. ‘Je kunt niet met haat in je hart blijven lopen als je naar liefde verlangt.’
Ze werkt nu als vrijwilliger bij THDV, en ze is hard aan het werken aan haar droom om coach te worden. Na een aantal afsluitende vragen geeft ze de laatste persoon het woord: ‘Ik heb geen vraag. Ik wil alleen zeggen dat je een sterke vrouw bent, en het is niet jouw schuld.’ Hij kijkt haar met een oprechte blik aan, en na een paar seconden vullen haar ogen zich met tranen.
Vaak zijn het de kleine gebaren, die voor anderen de grootste betekenis hebben. Net op het juiste moment even de hand op iemands schouder leggen, even een broodje halen voor iemand die dakloos is, een bemoedigend woord. We zagen het al bij Magda; hoe dankbaar ze was dat we als groep een halve dag bij haar waren om haar te bemoedigen – dat ze getuigde van hoeveel nieuwe kracht het haar had gegeven. Als we ons allemaal bewust zouden zijn welke kracht er in ons ligt om leven te brengen aan de mensen om ons heen, zou de wereld er heel anders uitzien.

Nadat we een zegenlied over Grace uit hebben gezongen, gaan we naar de grote zaal voorin het pand, die als inloop voor dak- en thuislozen wordt gebruikt en waar elke dinsdag 300 maaltijden worden voorbereid voor deze doelgroep. Het kookteam heeft daar vandaag bovenop nog een warme maaltijd voor onze groep gemaakt. Een aantal collega’s van Scharlaken Koord schuiven ook aan, zodat de deelnemers de ruimte hebben om – na alle indrukken en informatie van afgelopen week – in een ontspannen sfeer hun vragen kunnen stellen, en ook kunnen delen wat hen raakt en motiveert.

Hanneke, jobcoach en winkelmanager, neemt ons daarna mee naar Crafted Stories – de winkel van THDV naast de Noorderkerk. Deze winkel is een social-enterprise waar producten worden verkocht die fairtrade zijn en een verhaal achter zit; ook liggen er producten van onze houtwerkplaats in Bunschoten en tweedehands kleding en andere producten uit de kringloopwinkel op Urk. Deze beide locaties zijn Waypoint vestigingen, de tak van THDV die zich inzet voor (ex-) verslaafden en hun gezinnen, en veel doet aan preventie rondom dit thema. Hanneke vertelt kort over de jobcoaching trajecten die hier gefaciliteerd worden, en waarom het zo belangrijk is dat als vrouwen uit de prostitutie stappen ze een veilige werkplek hebben om ervaring op te doen, zodat als ze ergens anders solliciteren ze een mooie CV hebben opgebouwd. Dan geeft ze het woord aan *Janice, die net begonnen is in de winkel en hier 6 maanden zal werken. Ze komt van oorsprong uit Afrika en belandde eerst in de prostitutie om de kosten van haar documenten af te betalen. Nu, bijna 30 jaar later, worden haar kinderen tieners en wil ze graag stoppen. Ze vertelt dat ze over de jaren heen vaak kaartjes van Scharlaken Koord had aangenomen als ze bij haar langskwam, maar dat de schaamte te groot was.Ze vertelt dat ze niet om hulp durfde te vragen: ‘I never trust white people, because they never gave me a reason to trust them.’ Ze kijkt naar Hanneke, en zegt dat dat door haar gelukkig nu anders is.Hier bij Crafted Stories helpt ze mee achter de kassa, met de inrichting van de winkel, en als barista. Ze straalt als ze vertelt over het werk, ze geniet van het werken met de kassa, goede koffie maken, en zorgen dat de klanten die hier binnenkomen met een glimlach weer naar buiten gaan. Dat is haar bij onze groep in ieder geval gelukt, en ze krijgt het nog druk wanneer de hele groep in de rij staat om af te rekenen bij de kassa.

Vanaf Crafted Stories lopen we door het centrum richting de Wallen, om bij het kantoor van THDV op de Oudezijds Voorburgwal te starten met een audiotour. Met de tour kunnen ze - op een manier die respectvol is voor de vrouwen die achter de ramen aan het werk zijn – over de Wallen lopen terwijl ze luisteren naar het verhaal van Dana, die hen vertelt hoe het is om achter het raam te staan. De deelnemers gaan in groepjes op stap, en worden geconfronteerd met de harde realiteit van deze toeristentrekpleister – zo veel mensen lopen hier rond die geen idee hebben van de wereld die schuilt achter de glimlach van een vrouw achter die flirtend in haar lingerie achter het raam staat.
Na ongeveer een uur komen druppelen de eerste groepen binnen op de Waag, de laatste stop van de tour. De vroege avondzon is nog heerlijk warm, en op verschillende plekken op het plein vinden de Muskathleten elkaar om te delen wat ze hebben gezien, en vooral ook wat dat met hen deed. Meerderen beschrijven het gevoel van intense woede en onrecht, dat hen beweegt tot tranen als ze erover vertellen. ‘Het kan toch niet dat mensen zo met elkaar omgaan?’ Ze zijn geschrokken van de groepjes jonge jongens die grappend rondlopen, de vader die een kinderwagen duwt en lustvol naar de vrouwen kijkt, terwijl zijn vrouw naast hem loopt, mensen die met hun camera rondlopen en foto’s maken van de vrouwen alsof ze een dier in een kooi zijn – ga zo maar door.
Onze jongste deelnemer komt naar me toe, vol met ideeën over hoe zij op haar school acties kan gaan voeren om bewustwording te creëren en geld op te halen voor het werk van Scharlaken Koord. Haar passie raakt me, en het geeft me moed dat iedereen straks weer teruggaat naar waar ze vandaan komen en alle verhalen en indrukken met zich meenemen. Wat gaat er straks weer een gigantische golf van recht uit van deze groep die op allerlei plekken in het land weer gaan vertellen over de het onrecht dat er gebeurt.

Nadat we even hebben kunnen bijkomen van de indrukken gaan we richting WAL-125, waar het facilitaire team voor ons het avondeten klaar heeft staan. WAL is een inloophuis van THDV in Amsterdam waar dak- en thuislozen zes dagen per week terecht kunnen voor een warme maaltijd, een kop koffie wat warmte en gezelligheid. De inloop is in de avond gesloten dus wij kunnen er mooi terecht. Ronald, een trouwe vrijwilliger van WAL – en voormalige gast – heet ons welkom en opent met ons in gebed. Hij vertelt hoe ze bij de inloop de visie van THDV heel praktisch uitleven: ze geven mensen te eten en een plek om droog en warm te zitten, maar het is vooral ook een plek waar de gasten gezien worden, waar ze mogen ervaren dat ze gekend zijn. Ook beginnen ze elke maaltijd door een stukje uit de Bijbel te lezen en te bidden. Ronald lacht, ‘de jongens die zeggen dat ze niet geloven schreeuwen altijd het hardst om stilte als we de Bijbel openen’.

Voor de avond staat als eerste een bezoek aan het prostitutiemuseum Red Lights Secrets op het programma. Dit is een toeristische attractie, dus we zijn benieuwd hoe het sekswerk daar in beeld wordt gebracht. Door het museum neemt een fictieve sekswerker je mee door het museum via audiofragmenten. Er zijn verschillende ruimtes waar je onderdelen van het sekswerk worden belicht; een kamer is gevuld met BDSM materialen, een ander is een onrealistisch gezellige variant van een raambordeel. Hoewel ze ook vertellen dat er vaak slachtoffers van mensenhandel in de prostitutie werken, zijn we als groep het er wel over eens dat het het allemaal nogal rooskleurig voor probeert te doen. Er wordt helemaal niks gezegd over het effect dat sekswerk heeft op de individuen – het feit dat zo veel sekswerkers kampen met PTSD, verslavingen om het werk vol te kunnen houden, naast alle fysieke gevaren en pijn die onderdeel is van hun dagelijkse werk.
Je kunt op de eerste verdieping op een kruk achter het raam gaan zitten, en naast het raam staan 10 tips om verleidelijk over te komen. Onderaan staat de opmerking 'geniet van alle aandacht die je krijgt. Misschien moeten ze nog een reflecterende vraag toevoegen over hoe je je zou voelen als je betaald seks zou moeten hebben met iedereen die naar je kijkt. Later laat de fotografe me een foto zien van een moment dat er niemand op de kruk zit – ‘zo zou het moeten zijn’.

De meesten van ons voelen ons nogal misselijk als we naar buiten komen. Wat we in het museum hebben gezien representeert hoe er naar seks en seksualiteit wordt gekeken, en dat is schokkend. Menselijkheid is ver te zoeken, en met liefde heeft het al helemaal niets meer te maken. Als dit de staat is van onze samenleving, dan moeten wij ons serieus zorgen maken. Waar een aantal mensen eerder deze week nog afvroegen of het niet eigenlijk wel meevalt, zien we hier de bevestiging dat dat niet het geval is.

Een van de deelnemers heeft even een rustige plek nodig, dus wij lopen alvast door naar de Tabernacle – een huis van gebed, gerund door YWAM, midden op de Wallen. Het is de perfecte plek om onze dag af te sluiten: we zitten in ‘het hol van de leeuw’, maar weten dat God ook hier Zijn Koninkrijk vestigt. God is hier niet afwezig, en daar is dit gebouw slechts een fysieke representatie van. Als de rest van de groep is aangekomen en we al onze schoenen netjes bij de deur hebben achtergelaten, neemt Irina het woord.
Irina is een ervaringsdeskundige, en de ware naam achter ‘Inez’, de vrouw wiens verhaal we vanaf Moldavië hebben gevolgd. Vol passie begint ze te spreken over hoe God liefde voor iedereen is. Ze spreekt over haar eigen verleden, en uit haar verhaal weten we dat haar de meest gruwelijke dingen zijn aangedaan. Toch getuigt ze van Gods al omvattende liefde, en Zijn vergeving, ook voor haar pooiers en degenen die haar verhandeld en misbruikt hebben. Haar ogen zijn zo vol vuur en passie als ze spreekt van de liefde van God die ons overwinnaars maakt: ‘Get out from the victim position, you are victorious!’ Daar durf je geen nee op te zeggen.

Haar hart is zo bewogen voor Gods missie – dat alle mensen Zijn vergeving zullen aanvaarden, en worden bekrachtigd om in hun missie te gaan staan om Zijn Koninkrijk te brengen op de plek waar het duister lijkt te heersen. Hij is bij machte door ons zo veel meer te doen dan wij kunnen vragen of beseffen, in Christus. En als we dan denken aan de gebrokenheid die we net hebben gezien op de Wallen, dan mogen we ook geloven dat God daar aan het werk is om mensen vrij te zetten en genezing te brengen – Irina is het levende bewijs.
Na afloop van haar vurige preek hebben we een tijd van aanbidding en gebed. Als we de bridge zingen raakt de tekst opnieuw en moet ik denken aan hoe het aansluit bij alle verhalen die we vandaag hebben gehoord en wat we hebben gezien:
‘Heal my heart and make it clean.Open up my eyes to the things unseen. Show me how to love like You have loved me. Break my heart for what breaks Yours, everything I am for Your Kingdom’s cause as I walk from earth into eternity.’
Een hemels perspectief op wereldse problemen. Zien waar God in het verborgene al aan het werk is.

Onze geestelijk leider Wieger sluit de avond af door ons mee te nemen naar het boek Hooglied, waarin twee geliefden elkaar bezingen. Het is goed om na zo’n dag met elkaar te belichten dat seksualiteit iets is wat God heeft bedacht, en wat prachtig is. De wereld heeft er zo’n verwrongen beeld van, maar we mogen onszelf eraan herinneren hoe God het heeft bedoeld. In plaats van te focussen op het kwaad waar we tegen vechten, mogen we ons richten op het goede waar we voor strijden – dat verandert mensen!