Dag 6: Sporten en bijzondere ontmoetingen

Dag 6: Sporten en bijzondere ontmoetingen

Deze blog is geschreven door Sara, Marije en Rina.

Vroege training en funday!

Het uitslapen is voorbij. We staan deze ochtend vroeg op, want om 6 uur moeten we voor het hotel klaarstaan voor ons tweede trainingsrondje. Dit keer waren de fietsen ook klaar, dus kan iedereen zijn eigen sport beoefenen. De training duurt ongeveer een uur en is wederom uitdagend, maar prachtig!

Na de training moeten we snel douchen en ontbijten, want om 8 uur staan de bussen klaar. 40 deelnemers mogen vandaag de kinderen ontmoeten die zij ondersteunen. We zijn iets langer dan 2 uur onderweg. Het uitzicht is prachtig en we genieten van de bananenbomen, koffieplanten en veel, heel veel, bergen. Tegelijkertijd rijden we langs schamele hutjes en zien we veel armoede. Het laatste stukje van de reis moeten we lopen, omdat de wegen niet begaanbaar zijn voor de bussen. Ondanks de behendige chauffeurs zijn er aardig wat noodkreetjes uitgeroepen terwijl we door gaten en langs steile afgronden rijden.

We zijn op een prachtige locatie aan het Kivu meer. Er staat een grote tent klaar en er is veel ruimte om met de kinderen te spelen.

Het ontmoetingsmoment is erg mooi en ontroerend om te zien. De een geeft een high-five, de ander een knuffel en sommigen een verlegen glimlach. Daarna is het tijd om de kinderen, samen met de ouder/verzorger, te leren kennen door te praten, bij velen met behulp van een tolk. En ook door samen te spelen met bijvoorbeeld een bal, frisbee of springtouw. Anderen hebben foto's van thuis mee om het ijs te breken. Er is veel vreugde te zien als we om ons heen kijken. Maar ook zijn er veel kinderen die heftige verhalen delen, wat ons raakt.

Zo ook het verhaal van Adelphine: Ze is 7 jaar en groeit op in een dorpje op zo'n drie uur rijden van de ontmoetingsplaats. Ze woont daar samen met haar oma, moeder, zus (11) en zusje (9 maanden). Haar oma, Madeleine, is met haar mee. Zij maakt gelijk indruk doordat ze erg krom en met krukken loopt en vervormde voeten heeft. Na even gepraat te hebben, blijkt het dat zij op haar derde polio heeft gekregen. Hierdoor is zij niet in staat om te werken. Alle drie de dochters hebben een andere vader. Zij zijn niet meer in beeld. Adelphine's moeder is getrouwd met de vader van haar jongste dochter, maar ook hij heeft het gezin achter gelaten. Door hoe dit verteld wordt is te merken dat deze vrouwen het erg zwaar hebben. Ze zijn zo dankbaar dat Adelphine nu een plekje heeft gekregen in een Compassion-project. Hierdoor kan ze onder andere naar school en heeft het gezin toegang tot medische zorg. Ook hun dankbaarheid naar God wordt hierin goed zichtbaar.

We lunchen nog samen en daarna is het tijd om afscheid te nemen, samen te bidden en God te danken voor deze bijzondere dag.

Ik vraag aan Adelphine en Madeleine of ik ergens voor kan bidden. Ze vragen om te bidden voor de meiden en dat ze hun school af kunnen maken. Ook vragen ze om te bidden voor verbetering van hun woonsituatie.

Na het gebed nemen we afscheid van elkaar met een stevige knuffel en lopen we samen richting de bussen. We halen oma Madeleine in, terwijl zij op blote voeten de steile, rotsachtige heuvel trotseert. Ondanks dat dit haar moeite kost, draagt ze een grote, stralende, Rwandese glimlach op haar gezicht. Na zo'n bijzondere dag is het best lastig om afscheid van deze lieve mensen te nemen. Maar we gaan elkaar schrijven en we nemen deze prachtige momenten mee in de brieven.