Dag 5: Gastvrij Rwanda

Dag 5: Gastvrij Rwanda

Deel 1 is geschreven door Bert & Rick O. Deel 2 is geschreven door Rosanne & Frans. We vertrekken vandaag naar verschillende Compassion projecten.

Deel 1:
Onderweg naar het project zijn we weer getuige van hoe mooi het hier is. We worden ontvangen door een heus koor van vrouwen die met een Rwandese welkomsdans en -zang de hele omgeving laten weten dat we er zijn. Wij kunnen natuurlijk niet achterblijven dus leren wij het dansje wat hoort bij de klassieker ‘Diep diep diep als de zee’. Na dit warme welkom krijgen wij te zien wat de moeders die bij dit project horen allemaal geleerd hebben. De mooiste versieringen van allerlei voorwerpen, gevlochten tassen, sandalen en slippers. En dat in alle kleuren van de regenboog! Het mooiste vind ik zelf de 4 ouderwetse Singer naaimachines waarmee er met stoffen de mooiste jurken en klederdracht wordt genaaid. Prachtig om te zien hoe na een scholing deze vrouwen echte vakmensen zijn geworden.

Na een stevige lunch gaan we naar het volgende onderdeel van het programma, Home visit / Day in a life experience.

Bepakt en bezakt met mooie waardevolle spullen voor het gezin beginnen we aan de wandeling. Via smalle weggetjes bergopwaarts, komen we bij een klein stenen huisje met wederom een vriendelijk onthaal. Ze noemen het land niet voor niets het land van de 1000 heuvels en de 1000 glimlachen. De vader van het gezin start met gebed en we luisteren naar de bijzondere verhalen van dit gezin. De vader woont samen met zijn vrouw en 3 kinderen in dit kleine huisje. Ondanks alle schrijnende verhalen vind ik het opvallend dat het gezin compleet is. Voordat hun jongste dochter in het Compassion project opgenomen werd, was het leven hard en heel moeilijk. Door verbonden te raken met Compassion, zijn ze tot levend geloof gekomen is wordt hun leven gezegend. Zo was het huisje door een storm volledig weggevaagd. De kerk en Compassion hebben een nieuw huis voor hen verzorgd.

Het is mooi om te merken dat deze mensen zo dankbaar zijn met zo weinig en dankbaar zijn voor ons bezoek. Aan het eind van het gesprek bidden en danken we met elkaar en mogen we aan de bak. Dit gezin heeft een paar geiten die verplaatst moeten worden. In Nederland laat je je hond uit, hier doe je dat met je geit. Al met al weer een bijzonder enerverende dag waarbij we een kijkje mogen nemen bij de mensen thuis.

Deel 2:

Wij komen aan bij een kerk waar we ontvangen worden door stralende, dansende en zingende kinderen in prachtige kleren, een cadeau om naar te kijken. We worden de kerk binnengeleid waar het zingen en dansen zich voortzet, later horen we dat er gezongen werd over psalm 1. We krijgen een presentatie over het Compassion project die wordt afgesloten met de verrassing dat 2 van de aanwezige kinderen uit het project gesponsord worden door leden uit onze groep!  Dat is op z’n Rwandees improviseren in de planning.

Wij zelf horen bij de gelukkigen en ontmoeten met ons gezin het 11-jarige meisje wat we sponsoren, Divine, een van de zingende en dansende kinderen die onze groep eerder verwelkomde. Ze loopt naar voren met een stralende lach en begroet ons met een innige knuffel. Ze vertelt over haar familie (de tolk helpt) en zo komen haar moeder en 8-jarige broertje Elisée erbij zitten. Gaandeweg het gesprek leren we haar en haar gezin kennen. Moeder Yankurije Furaha, wat ‘happy’ betekent, vertelt ons over het leven wat ze hebben. Ze werkt op het land voor $0.80 per dag en droomt van een eigen naaimachine om kleding te kunnen maken. Voordat we meer te zien krijgen van het project zingt Devine, met een warme kinderstem die je alleen in Afrika tegenkomt, haar favoriete lied voor ons in het Rwandees, “Your house is good. I like to be in Your house, Lord. There are blessings in your house.' Deze ontmoeting geeft ons het besef en verlangen om vaak brieven te schrijven en een relatie op te bouwen.

Tijdens de ontmoeting speelt de rest van de groep spelletjes met de kinderen om het project, hieraan sluitend lunchen we. Er is weer een heerlijke maaltijd voor ons bereid die we delen met de moeders, kinderen en baby’s aanwezig op het project. Taal is een barrière, maar soms heeft liefde geen woorden nodig. Aan het eind van de lunch genieten er zelfs een paar van heerlijke stroopwafels die uit Nederland zijn meegebracht.

De groep wordt in groepjes van 3-4 personen verdeeld en we gaan opnieuw op ‘home-visit’ bij een gezin waarvan een kind in het project zit. Met de tolk van Compassion lopen we ruim een kwartier omhoog, langs huisjes, klauterend tussen bananenbomen en in de regen die meekomt met het zojuist losgebarsten onweer, naar het huis van de 21-jarige Charles. Een jongen die op zijn 9^de in het compassion project is gekomen en sindsdien vrienden heeft gemaakt en op school heeft leren werken in de bouw (construction). Momenteel heeft hij zijn middelbare school af en wacht op een beurs voor de universiteit, waar hij waarschijnlijk civiele techniek zal studeren. De moeder werkt op het land en wij krijgen een inkijkje in hoe het bonen sorteren gaat. Voor vertrek wordt er gebeden en volgen we Charles glibberend over de modderpaadjes terug naar het project. Er wordt afscheid genomen en we vertrekken richting het hotel, waar sommigen spelletjes spelen en anderen druk bezig zijn hun fiets in elkaar te zetten voor het trainingsrondje van morgen. Sommigen gaan zelfs zwemmen in het meer!