Dag 6: handen vol hoop
In dit blog neemt een van onze deelnemers, Julia, ons mee in haar ervaringen op dag 6 van de Muskathlon.
Vanmorgen vertrekken we in kleine groepjes naar vijf verschillende projecten. Mijn groepje gaat naar het project in Guru Guru. We gaan het project bezoeken en krijgen daarnaast een 'day in a life experience' om iets te kunnen ervaren van wat deze gezinnen elke dag ervaren. De reis naar het project is echter moeizaam. Door de regen is de weg net voor het project onbegaanbaar geworden voor de bus. Het is modderig en glad en overal zitten grote kuilen. Al lopend en glijdend gaan we dus op weg naar de kinderen die zo uitkijken naar onze komst. Een aantal kinderen is ons al aan het opwachten en loopt met ons mee.
Op het project worden we ontvangen met een dans en ontzettend veel kinderen! Later hoorde ik dat er in dit project 250 kinderen zitten. We worden naar de kerk van het project gebracht, waar we met elkaar zingen, dansen en luisteren naar één van medewerkers die vertelt over de kinderen en het project.
Tijdens het zingen en bidden komen alle kinderen naar voren in de kerk. Terwijl wij tussen hen in staan, pakt een meisje mijn hand met beide handen beet. In haar ogen zie ik een hoop die veel groter is dan alles wat ze hier op aarde heeft. 'The most high God' zingen de kinderen steeds, omdat ze weten dat Hij Degene is die groter en hoger is dan wat dit leven hen ook brengt. De tranen staan in mijn ogen.
De rest van de dag blijft dit moment mij bij. Tijdens de homevisit -waar een moeder met zes kinderen in een heel klein huisje slaapt op dunne, houten matjes- vraagt de moeder of we samen kunnen bidden. Om ons te zegenen en zodat wij hen tot zegen mogen zijn. Niet één moment wordt er aangegeven dat ze te weinig hebben en er heerst een sfeer van tevredenheid, omdat ze erop vertrouwen dat God hen precies geeft wat zij nodig hebben!
In het kader van 'a day in a life experience' bieden we aan om met elkaar water te halen. Met blijdschap wordt dit aanbod geaccepteerd en worden alle jerrycans verzameld die ze hebben. Op zo'n tien minuten lopen is een bron met grondwater en waar we de jerrycans vullen. Ik krijg steeds meer respect en begrip voor de vrouwen, mannen en kinderen die dit elke dag moeten doen. Zo vaak sta ik er niet bij stil hoe gezegend ik ben met stromend, schoon water in mijn huis. Weer ervaar ik de tevredenheid die deze mensen met zich meedragen.
In de avond, wanneer we met elkaar luisteren naar wat God ons te zeggen heeft, klinken de woorden: 'Mijn zoon, Mijn dochter, jij bent Mijn geliefde kind'. Onze hemelse Vader heeft al deze kinderen lief als Zijn zonen en dochters en Hij houdt ze heel dicht tegen Zich aan. Hij houdt ze vast, wat ze ook meemaken of waar ze ook doorheen gaan. Dat zie ik terug in de ogen van deze kinderen.
Wij mogen een deel van onze tijd, energie en geld met hen delen, maar wat we van hen mogen ontvangen is nog veel groter. Namelijk: de hoop en het verlangen om ons volledig te richten op de allerhoogste Vader, die ons steeds weer stromen van liefde geeft om uit te delen aan iedereen die dat nodig heeft! Laat je vullen door de hemelse Bron om Jezus' voorbeeld te kunnen volgen!
