Dag 5: Hartverwarmend

Dag 5: Hartverwarmend

We begonnen de dag in stilte. Terwijl de zon langzaam opkwam boven het water, zochten we een plekje op het strand voor onze stille tijd. De lucht kleurde zachtroze en oranje, en de eerste golven rimpelden kalm richting de kust. In deze serene setting lazen we het ‘Onze Vader’ en overdachten we de zinnen en wat ze voor ons persoonlijk mogen betekenen.

Het vroege opstaan zorgde voor een relaxte ochtend waarin we rustig konden ontbijten en nog even een duik konden nemen in het zwembad. We vertrokken naar het Compassionproject waar we later deze week ook de start van de Muskathlon zullen hebben.

Bij aankomst werden we feestelijk onthaald. Een uitbarsting van dans, muziek en stralende gezichten begroette ons zodra we uitstapten. Kinderen zwaaiden enthousiast met vlaggetjes en vrijwilligers klapten en zongen. Het voelde alsof we midden in een feest terecht waren gekomen. We kregen bloemenkransen omgehangen en voelden ons direct welkom — geliefd zelfs, door mensen die we nog nooit hadden ontmoet.

In de hitte brachten we de ochtend door met alle lieve mensen. De vrijwilligers van het project doen hun werk met zoveel liefde en toewijding, het was geweldig om hier een stukje van te zien. We zongen liederen en deden een paar hilarische spellen. Zo is er een geblinddoekt een pinata geslagen en hebben we ‘als de boot zinkt’ gespeeld met de kinderen.

Tegen de middag genoten we van een heerlijke lunch. Het was bijzonder om midden tussen de kinderen en hun begeleiders aan tafel te zitten en gewoon sámen te eten. Hierna vertrokken we in kleine groepjes op huisbezoek. Onder begeleiding van een Compassionmedewerker trokken we met een tricycle de wijk in. Op geasfalteerde wegen langs palmbomen, bananenbladeren en vele zwaaiende kinderen.

Elk huisbezoek was anders, maar overal werden we warm ontvangen. Er was ruimte voor een mooi gesprek met kind en de ouders. We werden geraakt door de verhalen, wat hebben deze mensen ons een getuigenis gegeven. Hun veerkracht door de moeilijkheden van het leven heen is voor ons een groot voorbeeld.

“Niet janken, maar danken”.

We luisterden, stelden vragen en mochten aan het einde van het bezoek bidden voor de gezinnen. Dat bidden, samen met hen, was voor velen van ons één van de meest bijzondere momenten van de dag.

Aan het eind van de middag mochten eindelijk de beentjes even los: onze eerste gezamenlijke Muskathlon-training op Filipijnse bodem. In sportkleding vertrokken we voor een kort rondje hardlopen door de wijk. Het was flink zweten geblazen, maar oh wat was dit geweldig. De jeugd van het basketbalveldje moedigde ons aan en de juichende kinderen langs de weg gaven ons vleugels.

Bij terugkomst waren we moe, bezweet, maar ontzettend dankbaar. Wat een dag. Een dag vol contrasten: van stilte op het strand tot kindergezang, van schrijnende huisbezoeken tot vreugdevolle kilometers. Verdriet en hoop gingen hand in hand.

s’ Avonds luisterden we naar verhalen van drie Compassionmedewerkers. Ze deelden een stukje van hun levensverhaal met ons. Wat een bijzondere weg hebben zij mogen bewandelen; van ‘alumni’ (voormalig gesponsord kind van een Compassion project) tot hoofd van het nationale kantoor. Gods roeping voor hun leven heeft veel strijd gebracht maar ze zijn gehoorzaam geweest. Van een verhaal van wanhoop naar zelf strijden tegen de extreme armoede in dit land. En daarmee mogen ze de meer dan 110.000 kinderen in de projecten van harte dienen.

Met een vol hart sloten we deze bijzondere dag af. Wat hebben we weer veel gezien en geleerd. Morgen reizen we verder naar onze volgende locatie!