Dag 4 - een drijvende kracht

Dag 4 – een drijvende kracht

Het is nog compleet stil als ik door de gang van het hotel naar de lift loop. Het is tien over vijf, dus de meeste hotelgasten zullen voorlopig nog wel lekker in hun bed blijven liggen. Je merkt dat de vroege ochtenden er ondertussen wel in beginnen te hakken bij de groep. Waar eerdere dagen veel van de deelnemers al tien minuten van tevoren klaarstonden om te vertrekken, is de receptie twee minuten voor onze afgesproken tijd nog verdacht donker en stil. Behalve dan de aanwezigheid van onze twee sportleiders, die hadden zich namelijk een half uur vergist in de planning.. Gelukkig springen de deurtjes van de lift al snel open en beginnen de Muskathleten de lobby binnen te druppelen.

We laden onze bagage in het ruim en klimmen nog een laatste keer de bus in voor een korte rit naar het treinstation van Iaşi. Onderweg leest Maaike, een van onze geestelijk leiders, Psalm 13 voor – een roep van verontwaardiging, een schreeuw om hulp, de vraag hoe lang het onrecht nog zal duren. Het is een vraag waarvan we ons makkelijk kunnen inbeelden dat de mensen die we de afgelopen dagen hebben ontmoet deze regelmatig stellen; Samantha, Magda, Vladimir – en ook de vrouwen en mannen voor wie we ons door deze Muskathlon inzetten. Het is een vraag die we zelf ook wel hebben als we geconfronteerd worden met de pijn en gebrokenheid in deze wereld.
Tegelijkertijd eindigt de Psalm op een hoopvolle noot: “Ik zal voor de here zingen, omdat Hij goed voor mij is”. Gisteren mochten we dat nummer ook zingen, samen met de meiden bij het project van Magda – zij in het Roemeens, wij in het Engels en Nederlands. Waar wij misschien vooral focussen op het feit dat ze zo’n moeilijke start hebben gehad in het leven, ervaren en erkennen zij elke dag de goedheid van God en danken Hem voor de plek waar ze nu zijn, en het herstel dat ze hebben gevonden.

Aangekomen op het treinstation laden we uit en nemen we afscheid van onze buschauffeur en de touringcar – de komende paar duizend kilometer zullen we met de trein afleggen. Na een korte uitleg over het programma voor vandaag, snellen velen van de Muskathleten naar de nabijgelegen McDonalds om gauw hun eerste kopje koffie te halen voordat de trein vertrekt.

Eenmaal gesetteld in de trein starten we langzaamaan op; sommige deelnemers doen nog weer even hun ogen dicht, anderen beginnen alvast te ontbijten, en sommigen lezen een boek of luisteren naar muziek. Voordat we met het eerste programmaonderdeel starten, neemt Job – onze sportleider – ons mee in een paar oefeningen, zodat ook ons lichaam even lekker wakker gemaakt wordt en we soepel blijven voor de sportieve prestatie die ons aan het eind van de week te wachten staat. Daarna starten de deelnemers het Beware of Loverboys spel – een kaartenspel dat is ontwikkeld door Scharlaken Koord om het open gesprek op gang te brengen onder jongeren over relaties en seksualiteit, media, grenzen en wensen. Er heerst een hele veilige sfeer binnen de groep, waardoor er de ruimte is voor echtheid en kwetsbaarheid, en er prachtige en diepgaande gesprekken ontstaan. We vinden elkaar in onze gebrokenheid, ons verlangen om recht te doen, en onze vragen. Ook de crew geniet de tijd en ruimte om op dit moment met elkaar te delen en te bidden.

Ik word zo geraakt door deze groep prachtige mensen. Hoe liefdevol ze met elkaar omgaan, hoe ze zich diep laten raken en hoe ze zelf ook kwetsbaar durven te zijn. Maar ook hoe er zo veel nieuwe ideeën opborrelen vanuit de groep over hoe zij hun talenten, kennis, vaardigheden en netwerk in kunnen zetten voor de mensen die ze de afgelopen dagen hebben ontmoet. Het raakt me dat ze het niet laten bij de fondsenwerving die ze al hebben gedaan – en de grote impact die ze daar ook al mee hebben mogen maken – maar deze reis gebruiken als olie op het vuur dat al in hen brandt om recht te brengen. Elke dag zijn er ideeën en concrete vragen over hoe zij die extra mijl kunnen gaan om nog meer impact te maken. Daadkrachtig, is het woord dat in me opkomt – niet afwachtend totdat ze iets aangereikt krijgen mee aan de slag te gaan, maar innovatief en proactief – wetend dat er meer kan worden gedaan, en de open uitnodiging ervaren om daar zelf hun plek in in te nemen.

Tegen de tijd dat we in Brasov aankomen is er al veel gelachen en gehuild, en het is mooi dat die twee dingen hier zo nauw samen kunnen gaan. We mogen het leven vieren, en dankbaar zijn voor de dingen die we hebben – en tegelijkertijd mogen we ons laten raken door de pijn en gebrokenheid in ons eigen leven en de wereld om ons heen. Als Jezus het heeft over leven in volheid, kan ik me voorstellen dat dit is wat Hij voor ogen had: te rouwen met degenen die verdriet hebben; te dansen en genieten met degenen die iets te vieren hebben. Om te leven met open ogen en harten voor de wereld om ons heen, en te zien hoe en waar God aan het werk is.
Als we in Brasov bij een pizzeria zitten hebben we het daar ook over aan onze tafel. Twee van de Muskathleten hadden afgelopen nacht namelijk onverwacht een luxe kamer gekregen in het hotel, en een van de dames schaamde zich bijna om te delen dat ze had genoten van een heerlijk bad, terwijl we de afgelopen dagen zo veel armoede hadden gezien. Hier zien we het duidelijk, maar is dit niet eigenlijk de dagelijkse realiteit? Het onrecht is er, alleen sluiten wij onze ogen er vaker voor of is het makkelijker om te verdringen als het buiten het zicht is. Onze uitdaging is om de realiteit onder ogen te zien en ermee te leven, wetend dat eens alle pijn en lijden voorbij is, en in het hier en nu een instrument te zijn van Gods helende liefde. Dat gaat met vallen en opstaan, maar we mogen in genade achter Jezus aan.

Terug op het station krijgen de teams allemaal een bedrag om voor de treinreis terug naar Nederland eten te halen. We hebben maar een half uur, dus al gauw ontstaat er een ietwat chaotische sfeer in de dichtstbijzijnde supermarkt, terwijl de deelnemers proberen snel alles te vinden wat ze nodig hebben voor de komende 36 uur, binnen het gegeven budget. Maar, het lukt, en met onze rantsoenen en bagage begeven we ons naar het platform waar de nachttrein naar Wenen aankomt.

Als we allemaal onze coupés hebben gevonden en zijn geïnstalleerd, genieten we van het prachtige uitzicht van het landschap dat aan ons voorbijgaat. De zon begint onder te gaan en belicht het heuvellandschap dat met de beginnende herfsttinten een schilderachtig landschap vormt, met hier en daar een dorpje of op een heuvel een klein kerkje. De deelnemers krijgen een casus te lezen van een potentieel slachtoffer van mensenhandel, en gaan hier aan de hand van vragen met elkaar over in gesprek. We mogen genieten van een prachtige zonsondergang en de sterren die langzaamaan in de wolkvrije lucht tevoorschijn komen. Het was weer een vroege start vanochtend, dus het is fijn om lekker op tijd naar bed te kunnen – al gauw worden de banken omgetoverd tot bedden en maken we ons klaar voor de nacht. Ons paspoort leggen we alvast klaar onder ons kussen – ergens vannacht zal de grenscontrole langskomen om de documenten te checken. Maar voor nu kunnen we in ieder geval gaan slapen, meegevoerd door de cadans van de trein, komen we steeds een stukje dichter bij onze eindbestemming.