Dag 7: Trainen en tranen
Na de ontspannen dag van gisteren was het vandaag even een omgekeerde start: de wekker stond heel vroeg om in het ochtendgloren een rondje hard te lopen en te wandelen. Het was na zo’n korte nacht even moeilijk om de energie te vinden maar toen we de zon zagen opkomen op dit prachtige palmbomenstrand wisten we gelijk: dit is het meer dan waard.
Vele lachende gezichten na een prachtig rondje in Gods natuur: de beelden spreken voor zich. Het was een fijne voorbereiding voor de Muskathlon die gaat komen.
Hierna: op naar twee verschillende Compassion-projecten! De groep splitste zich op. De ene groep ging met de bus en werd heel hartelijk ontvangen in City Life Church. Een groep enthousiaste tieners stond ons op te wachten en zij hadden de hele dienst met elkaar voorbereid. We hebben samen God aanbeden en we zijn getrakteerd op prachtige drama-dans en getuigenissen. Na de lunch ontstond er steeds meer connectie met de tieners en dit leidde tot spontane prachtige momenten. Zo heeft Muskathleet Matthias een goocheltruc laten zien waarbij de hele zaal verwonderd toe keek.
Alsof het nog niet warm genoeg was hebben we hierna met iedereen een dansfeest gehouden. Filipijnse en Nederlandse liedjes wisselden elkaar af en we waren verbaasd over de vele talentvolle dansmoves die voorbijkwamen. Zingen en dansen zonder enige schaamte tot eer van onze zelfde God: zou de hemel er ook zo uitzien?
Het prachtige samenzijn werd afgesloten met huisbezoeken. Vele (sponsor)kinderen werden thuis bezocht. We werden overal weer gastvrij ontvangen en mochten bijzondere gesprekken hebben.
Deelnemer Jorein vertelt hierover het volgende:
“Wij bezochten het gezin van twintiger Jolly-Ann, zij woont met acht mensen in een huisje dat is gebouwd met behulp van Compassion. Hun vorige huis was door de typhoon in 2013 weggevaagd. De kamers zijn klein, je kunt je amper bewegen en wanneer het regent komt het water door de gaten in het golfplaten dak ook op hun bedden terecht. Haar vader werkt als chauffeur van een tricycle en vertelde dat hij maximaal 400 peso (ongeveer 8 euro) verdient op een goede dag, hier gaat ongeveer de helft vanaf door de kosten van de brandstof en de huur van het voertuig. Dit betekent dat ze op betere dagen omgerekend maar 4 euro hebben om met zijn achten van te eten. Vaak lukt het dan ook niet om de kinderen van voldoende voeding te voorzien. Wat mij nog het meest raakte is dat een huisbezoek nog maar een momentopname is en dat er vaak nog veel diepere problemen zijn die je als bezoeker niet zomaar meekrijgt, laat staan in zo’n kort bezoekje. Zo zag iemand van onze groep dat in een hoek van het huis nog een hoop bierflesjes en doppen lagen. Uit verhalen van medewerkers hebben we eerder deze week ook gehoord dat alcoholisme en drugsgebruik hier een groot probleem is. Het is goed mogelijk dat ook in dit huishouden alcohol dienst doet als verdoving tegen de wanhoop. Tegelijkertijd krijgen we ook hier mee dat er hoop is en vertrouwen in de toekomst. Jolly-Ann heeft een mooie vriendengroep in haar kerk en ze vertelde ons over haar toekomstdroom om te werken in het toerisme. Ik hoop en bid dat het haar zal lukken.“
De andere groep ging met een bootje naar een afgelegen eiland. Dit project was iets kleiner maar overeenkomstig met de andere projecten werden we ook hier heel warm ontvangen. Er was alle tijd voor high-fives, gesprekjes en een potje basketbal. Op één van de huisbezoeken die volgde is werden schoenen gerepareerd, bij een ander huisbezoek werd er meegeholpen met het vangen van vis. Hup, het water in en met een harpoen op jacht naar de vangst van vandaag.
De project- en huisbezoeken laten elke keer een diepe indruk achter. Het is dat ene verhaal, die ene ontmoeting.
We worden geraakt, ieder op ons eigen manier. Deze reis is nog niet ten einde maar het zal nog heel lang doorwerken in onze harten.
S’ avonds luisterden we naar het verhaal van Rasinde en Christine, moeder en dochter. In 2013 raasde er een typhoon over de Filipijnen. Binnen vijf minuten waren Rasinde en Christine werkelijk alles kwijt geraakt. Hun huis, hun school, werk. Er was niks meer. Alles wat ze opgebouwd hadden was weggeblazen door de ongekend harde storm. Ze zaten gevangen onder het puin en schreeuwden om bevrijding.
Uiteindelijk kwamen ze vrij en prezen ze God dat ze nog compleet waren als familie. Ze moesten hun leven weer oppakken en mede door Rasinde haar afnemende gezondheid moest dit gezin onvrijwillig verhuizen. Ze kregen een huis aangewezen door de overheid, maar is dit wel een huis te noemen? Een blok met muren, genoeg voor een paar slaapmatjes. Geen eigen spulletjes meer, geen “thuis”.
Ze vertelden over hun geloof in God en hun dankbaarheid voor wat Hij brengt. Dankbaar voor Compassion en dat hun dochter Christine via hun lokale kerk zo betrokken geraakt is in het project. Dankbaar dat ze niet alleen financieel gesupport worden maar ook geestelijk. Dankbaar dat ze mogen weten dat hun Heer en Heiland hen nooit los zal laten.
Wauw.
Wat kunnen wij hier van leren.
Aan het eind na de zegening kregen we van Jesse de vraag mee: welke drie dingen ga jij niet meer als vanzelfsprekend ervaren als je thuiskomt? Dat je elke dag stromend water hebt of een bord met eten? We lieten onze gedachten gaan en sloten de dag af met ons team.
Wat hebben we veel om dankbaar voor te zijn.
