Dag 5 - (gemiste) verbinding

Dag 5 – (gemiste) verbinding

De trein hobbelt nog steeds door het Hongaarse landschap als we wakker beginnen te worden. De ervaringen van de nacht zijn wisselend, waar de een niet of nauwelijks sliep – wachtend op de paspoortcontrole die uiteindelijk niet kwam, en wakker gehouden door de fluit die bij elke wegovergang werd geluid – heeft de ander juist ontzettend genoten van het wiegende gevoel van de trein. Het was in ieder geval een van de langste nachten dusver op deze Muskathlon. Een van de Muskathleten grapt dat haar visie op wat ‘uitslapen’ betekent vrij drastisch veranderd is in de afgelopen week!

Het uitzicht uit het raam is prachtig, maar niet helemaal waar we op gehoopt hadden. Als we aan de conducteur vragen of we op schema liggen, geeft hij aan dat we afgelopen nacht drie uur hebben stilgestaan – een kapotte motor die ter plekke vervangen moest worden. Hij legt uit dat de nachttreinen uit Roemenië komen, en dat ze daar niet zo scherp zijn op het onderhoud van de trein bijhouden als wij in het Westen misschien gewend zijn. Dit betekent helaas ook dat we dus zwaar verlaat op station Wenen aankomen, en onze overstap zullen missen. Maar daar kunnen we toch niks aan doen, dus voor nu even rustig wakker worden en genieten van het uitzicht en wat we aan ontbijt hebben meegenomen.

Om 8:15 verzamelen we allemaal in een lange stoet in de gang buiten onze slaapcabines. Jacqueline is jarig en een van de deelnemers is zo attent geweest om bij de boodschappen gisteren een grote kaart te halen, en die is gisteravond rondgegaan langs alle cabines zodat iedereen er een persoonlijk berichtje op kon zetten. We zingen haar met z’n allen toe als ze door de schuifdeur ons treinstelsel binnenkomt.
Om lichamelijk een beetje wakker te worden, neemt Job ons mee in een kleine warming-up. Dit blijkt toch wel de nodige uitdaging met zich mee te brengen – lunges en squats doen in een overvol gangpad op een hobbelende trein. Als de trein een keer extra hard heen en weer schudt, krijg je een soort domino effect: als de eerste gaat, valt het hele rijtje om. De andere reizigers zullen zich wel afvragen wat die aparte groep mensen allemaal aan het doen is..

Voordat we verder gaan met de Lectio Divina en een moment van stille tijd, zingen we acapella een aantal worship nummers met elkaar. We zingen over Jezus die de hoop is van de verschillende volken, en, wanneer we er bij stilstaan, beseffen we dat alle landen waar we doorheen reizen allemaal hun eigen vormen van gebrokenheid en duister hebben.Maar dan komt de bridge: ‘Shine your light and let the whole world see.’Laat jouw licht schijnen! Of eigenlijk, Zijn licht door jou heen.
Voor de Lectio Divina zonderen we onszelf – voor zover dat kan – af van elkaar, om individueel tijd te hebben met God. We hebben zo’n vol programma gehad, met prachtige ontmoetingen en intensieve ervaringen. Daarnaast brengen we ook heel veel tijd met elkaar door als groep, dus het is goed om ook even een moment af te zonderen en stil te worden met Hem.

We komen in Wenen aan op het perron waar onze volgende trein ook vertrekt, dus dat is lekker makkelijk. Het is ongeveer een half uurtje wachten, en in de tijd die we daar zijn, krijgen we het volgende gedeelte van het verhaal van Inez te horen. Het zet ons weer even stil bij de ervaringen en gevoelens die zij heeft gehad tijdens haar reis; hoe ze ervoer dat ze niet meer van zichzelf was, geen zeggenschap meer had over haar eigen keuzes, en eigenlijk ervoer dat ze voor de wereld om haar heen niet bestond. Ze kan niets anders dan verder te gaan naar haar eindbestemming.

Als de volgende trein is aangekomen stappen we in, maar komen we er al gauw achter dat we niet de enigen zijn die vertraagd waren en de trein zullen moeten delen met iedereen die de eerste treinen heeft gemist, en degenen die er nu inzitten.
Vol goede moed stappen we de trein in en proberen hier en daar wat zitplaatsen te bemachtigen. Als we na 15 minuten stilstaan nog niet zijn vertrokken, horen we over de intercom dat het achterste treinstelsel defect is, en dat iedereen die daar zit of staat, ook bij ons in het treinstelsel zal moeten komen. We verspreiden ons on groepen over de trein en pakken wat ruimte, daar waar het kan. In gangpaden, op de vloer, balancerend op onze koffers en tassen. Een aardige delegatie eindigt in het restaurantgedeelte van de trein, en op een gegeven moment maken we van de gelegenheid gebruik om ook onze medereizigers mee te krijgen in het zingen van ‘happy birthday’ voor Jacqueline. Tot onze grote verassing komt er niet veel later een dame van het treinpersoneel met een dienblad met champagne en glazen – een cadeautje ‘van de zaak’ voor de jarige. De dames die aan dezelfde tafel zitten kijken hun ogen uit, en een oudere non die weggestopt zit in het hoekje neemt graag deel aan de festiviteiten en geniet volop mee van een glaasje champagne.

Ook voor de bemanning is zal het een zware reis zijn, met zo veel mensen die allemaal ergens willen zijn maar geen kant op kunnen. Toch blijven ze lachen en behulpzaam. Zo wordt even naar de wc gaan wordt een heuse obstakelrace, en als een van de Muskathleten de moed verliest om überhaupt aan deze uitdaging te beginnen, pakt een van de bemanning haar hand en zegt – kom ik ga je er doorheen worstelen! De moedige poging mislukt helaas, maar de vriendelijkheid en optimisme te midden van alles is zeker bewonderenswaardig.

Er ontstaan niet alleen mooie gesprekken binnen onze groep, maar ook tussen de Muskathleten en onze medereizigers. We dragen allemaal lanyards met het Muskathlon-logo en onze naam erop, dus we krijgen al gauw de vraag waar we vandaan komen en wat we doen. Het is gaaf om te bedenken hoe veel meer mensen nu weten over de problemen van gedwongen prostitutie en mensenhandel, die anders misschien nooit met deze kant van het verhaal in aanraking zouden zijn gekomen. Ik vind het zo mooi om te zien hoe de Muskathleten hierin ook zijn gegroeid. Toen ze zich voor het eerst aanmeldden, hadden velen weinig of geen idee van wat er allemaal in ons land gebeurt en hoe groot en complex de problematiek in. Voor velen nog geen jaar later, vertellen ze helder en duidelijk het verhaal, en kunnen ze daar nu ook nog eens eigen ervaring verhalen en concrete voorbeelden aan toevoegen.

We vullen de tijd met mooie gesprekken, fanatiek spelletjes te spelen, of wat bij te slapen – na de afgelopen dagen voelt dat niet als een overbodige luxe. We merken allemaal dat de emoties wat dichter aan het oppervlak liggen – we hebben zo veel gezien en ervaren de afgelopen dagen en dat in combinatie met de intense uitputtingsslag die al het reizen met zich meebrengt wordt er ook de nodige traan gelaten.
Een paar uur later dan gepland komen we aan bij station Frankfurt Airport, waar we een korte overstap hebben. Gelukkig komt de trein op hetzelfde perron aan, dus we kunnen gewoon blijven staan. Als de trein die we moeten hebben aankomt, is er de nodige onduidelijkheid als het gaat om waar we moeten instappen. Een deel van het treinenstelsel wordt losgekoppeld in Köln, dus we willen wel graag op de juiste plek instappen. Als we de conducteur spreken geeft ze aan dat de borden waar iedereen naar kijkt inderdaad niet kloppen en we dus in het verkeerde treinenstelsel zitten, maar dat we in Köln genoeg tijd zullen hebben om over te stappen. Ze is erg behulpzaam en denkt ook met ons mee over waar we het beste uit kunnen stappen als we in Nederland zijn, zodat we toch nog om een redelijke tijd op onze eindbestemming aankomen.

Voor het laatste stuk van de treinreis hebben alle deelnemers de documentaire Buying Her op hun telefoons gedownload. Deze docu volgt de verhalen van verschillende sekskopers en laat zien hoe het kopen van seks eigenlijk altijd terug te leiden is naar een pornoverslaving. Het begint klein, ogenschijnlijk onschuldig – sommige mannen geven aan dat de eerste keer porno kijken niet eens een bewuste keus was, maar iets waar ze per ongeluk op stuitten. Net zoals bij elke verslaving krijg je in eerste instantie een dopamine kick, maar de reactie zwakt naar verloop van tijd af, en je hebt een sterker impuls nodig. In het geval van de sekskopers voedde de steeds extremere porno hun fantasieën totdat op een gegeven moment het kijken alleen niet genoeg was – ze gingen op zoek naar een manier om hun fantasieën werkelijkheid te maken en kwamen uit bij een prostituee bezoek. Het is heftig om te zien dat porno zo verrijkende gevolgen heeft, en hoeveel het kapot maakt in mensen en hun relaties. De Muskathleten hebben na het kijken in ieder geval weer genoeg gespreksstof.

Het is lastig voor te stellen dat we al meer dan 2 dagen onderweg zijn sinds we de grens over gingen bij Roemenië. We zijn er bijna, maar hebben nog één laatste uitdaging. Vanwege alle vertragingen kan de touringcar de we geboekt hadden ons niet meer ophalen, en moeten we nu dus nog een manier vinden om vanaf Den Bosch met 41 personen in Putten te komen. Eén van onze Muskathleten werkt als een touringcar chauffeur, en ze heeft aangegeven wel mee te willen helpen met het vinden van een oplossing. Het is super last-minute, maar na een paar belletjes heeft haar baas een touringcar geregeld die ons op kan halen!

Een zeer vriendelijke Poolse man is onze chauffeur, en onderweg onderweg mogen we hem ook vertellen over waarom we deze reis hebben gemaakt, en het werk dat Scharlaken Koord in NL doet. Hij is oprecht geïnteresseerd en stelt hele scherpe en goede vragen. We zijn nog lang niet uitgepraat als we in Putten aankomen, maar we zijn ook blij dat we eindelijk bij onze accommodatie zijn!
Eenmaal bij de groepsaccommodatie krijgen we een ontzettend warm onthaal van het facilitaire team; de kaarsjes en mandjes met warm stokbrood staan op tafel, en iedereen die wil krijgt een kom vers gemaakte soep. De avond eindigde nog even met een emotionele rollercoaster, dus zoiets warms na twee dagen in de trein is wel héél erg lekker! Het is erg laat geworden, maar onze bedden zijn al opgemaakt dus we kunnen gelijk gaan slapen.