Dag 3: Een dag met een groot contrast

Dag 3: Een dag met een groot contrast

Deze blog is geschreven door Lois & Merel.

Na uiteraard weer een heerlijk ontbijtje in het hotel stapten we met z’n allen in de bus richting een lokale kerk waar Compassion mee samenwerkt. Wat een warm welkom kregen we daar! De kinderen stonden ons op te wachten met grote glimlachen en knuffels :) Een heel warm welkom!

Binnen in de kerk mochten we proeven van de Rwandeese kerk; iedereen zag er stralend uit in hun mooiste zondagse outfit! Het geluid stond zo hard dat er uitbundig werd meegezongen (heerlijke gospel!), gedanst en gelachen. De dankbaarheid en vreugde van de mensen was zo zichtbaar! Na de worship mocht Arjen (of zoals ze hem hier noemen: onze dutch pastor;)) spreken en deelde met de gemeente een bemoedigende boodschap.

Wat een feestje om dit samen mee te maken!

Na de kerkdienst hebben we als groep gegeten bij een restaurant.

Na de lunch bezochten we het Genocide Memorial in Kigali, een plek die diepe indruk op ons maakte. Het was heftig om daar rond te lopen en de verhalen te lezen. We wisten in grote lijnen wel dat er in Rwanda een heftige geschiedenis heeft, maar om het zo dichtbij te zien, maakte veel los bij ons.

We leerden meer over hoe de genocide is ontstaan en wat er allemaal aan voorafging. Het is bizar om te bedenken hoe haat en verdeeldheid zo snel konden uitgroeien tot iets zo groots en gruwelijks. Wat het allemaal nog intenser maakte, waren de vele foto’s en beelden in het museum: echte gezichten, families, kinderen. Je keek recht in de ogen van mensen die dit hebben meegemaakt, en daardoor kwam het nog dichterbij.

Wat ons het meest raakte, was het besef dat mensen die jarenlang als vrienden, buren of zelfs familie naast elkaar leefden, van de ene op de andere dag vijanden werden. De verhalen over scholen die werden binnengevallen, waar honderden kinderen geen schijn van kans kregen, zijn bijna niet te bevatten. Het idee dat onschuldige levens op zo’n massale manier werden beëindigd, is echt verschrikkelijk.

We vonden het ook heel bijzonder dat er in het museum niet alleen stilgestaan wordt bij het verdriet, maar ook bij de kracht van de mensen hier om weer op te bouwen en samen verder te gaan. Er werd veel over vergeving gepraat en daar waren we echt van onder de indruk. Het gaf ons, tussen al het zware en verdrietige, ook een sprankje hoop. Tijdens de busreis terug naar het hotel merkten we dat veel van ons stil geworden waren. We hebben na het museum tijd gekregen om dit te verwerken en vanavond tijdens de teamtijd is er nog veel ruimte om dit met elkaar te bespreken.