Dag 3: De eerste volle dag!
Mattheus 18. De discipelen vragen in dit hoofdstuk aan hun meester Jezus wie de belangrijkste is in Gods nieuwe wereld. Jezus vertelt hen dat ze moeten worden als een kind. “Iedereen die hen met open armen ontvangt, die ontvangt Mij”.
Na inspirerende woorden van Jacob hierover worden we even later in diverse groepen ook daadwerkelijk met open armen ontvangen op de verschillende Compassionprojecten.
We stapten de bus uit en werden overladen met mooi gezang, dans en zelfgemaakte kettingen. Wat voelden we ons welkom! Alsof we elkaar al kenden werden er rijkelijk high fives uitgedeeld. Samen met de kinderen en de medewerkers mochten we samen God aanbidden. Op één van de projecten nam 7 jarige Zia het voortouw in aanbidding: wát een overgave had deze kleine meid. Een prachtig voorbeeld was zij voor ons: zo puur en onbevangen. Ineens ging de bijbeltekst van vanmorgen iets meer leven: “word als een kind”.
We mochten de projecten verder bezoeken en namen een kijkje bij de lessen die bezig waren. De kinderen lieten vol trots hun zelfgemaakte knutselwerkjes zien en ook waren we getuige hoe goed ze bijbelteksten uit hun hoofd hebben geleerd. De Compassionprojecten zijn gevestigd in een lokale kerk en worden vooral op de zaterdag druk bezocht door vele honderden kinderen. Hier krijgen ze o.a. les over de bijbel, over hygiëne en over het liefhebben van je ouders. Ze krijgen een voedzame maaltijd en er wordt gekeken naar wat het kind nog verder nodig heeft. Is het kind thuis veilig? Hoe is de band met de ouders?
De vele vrijwilligers geven altijd vol liefde en plezier hun tijd voor de kinderen, en vandaag deden ze dit voor ons. We werden opgesplitst in kleinere groepjes van 4 a 5 Muskathleten en gingen we op huisbezoek.
Al wandelend, met de bus of in een tricycle (soort tuktuk) door de drukke straten, vol met kippen, waslijnen en afval kwamen we aan bij het (meestal kleine) huis van een kind dat ondersteund wordt door Compassion en zijn/haar gezin. Elk huisbezoek was anders maar een ding hebben we vandaag allemaal ervaren: wat een gastvrijheid.
Indrukwekkend om te zien hoe sommige gezinnen leven. Ze lieten vol trots zien hoe ze met hun gezin van soms meer dan tien personen wonen, koken en slapen op 15m2 of minder. Veel van deze huishoudens hebben last van de extreme regenval. De hele vloer staat binnen no time onder water wat voor de nodige lekkage en schade zorgt.
Door de pijnlijke confrontaties heen zagen we ook lichtpuntjes vandaag. We hoorden verhalen van de gezinnen dat ze zo dankbaar zijn dat Compassion bij hen betrokken is, dat er in (geestelijk) voedsel voor hen gezorgd wordt. Ook mochten we voor de families bidden. Sommige van onze Muskathleten mochten als “kers op de taart” het kind dat zij sponsoren ontmoeten. Henrik is één van hen en vertelt hier het volgende over.
“Wat was het een ongelofelijk indrukwekkende ervaring om welkom geheten te worden door de familie aan de andere kant van de wereld waar ik het hele jaar brieven mee heen en weer had gestuurd.
De blijdschap door de blije verrassing CJ te gaan ontmoeten, maakte al snel plaats voor confrontatie. We werden welkom geheten in een ruimte van 2 bij 2, waar een paar matjes en wat karton in lag waarvan ik dacht dat het de slaapkamer was. Het was de complete woning. Ondanks dat ik onderweg naar Cebu een lijst vragen had bedacht om te stellen, viel ik helemaal stil door het zien van de staat waarin ze leefden.
We kwamen uiteindelijk tot een mooi gesprek en hebben zelfs nog even gedanst. Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen. Een onverwachte ervaring, maar wel een van de meest bijzondere uit mijn leven.”
Bij terugkomst in het hotel kunnen we even bijkomen van deze bijzondere dag. We luisteren naar elkaars verhalen en zijn ontroerd door wat we gezien hebben. Armoede, blijdschap, pijn, hoop. Gemixte gevoelens die we nog niet helemaal kunnen plaatsen.
We bidden s’ avonds in gedachten voor de mensen die we ontmoet hebben en brengen hen bij God. Jesse neemt ons mee in een overdenking en bemoedigt ons. Soms wordt gezegd dat wat we kunnen doen in de strijd tegen onrecht slechts “een druppel op een gloeiende plaat is”. Maar voelt dat nog steeds zo nu wij dat ene kind, die ene moeder in de ogen hebben gekeken? Zijn zij het niet waard om voor te strijden? Om de liefde van God te ontvangen?
Túúrlijk zijn zij het waard. Elk mensenleven is het waard. Elk mensenleven is kostbaar. En God wil ons gebruiken om een aantal van hen te mogen ontmoeten en te bemoedigen.
Met een vol hoofd en een verwachtingsvol hart zoeken we nu gauw ons mandje op. Morgen staat een speciale dag te wachten met een heuse Muskathlonprimeur…. We houden jullie op de hoogte!
