Dag 2: ontmoetingen met geheime gelovigen

Dag 2: ONTMOETINGEN MET GEHEIME GELOVIGEN

Na een goede nacht verlaten we vandaag het drukke en toeristische Marrakech voor een prachtige route over de hoogste pas van het Atlasgebergte richting de woestijn in Ait Benhaddoe. Tijdens de busreis genieten we van de indrukwekkende natuur en omgeving. Onderweg worden we inhoudelijk door Stefan van Open Doors meegenomen in het verhaal van vervolging. Stefan deelt onder andere dat vervolging van mannen en vrouwen verschillend is. De manier waarop mannen worden vervolgd is vaak zichtbaar: er volgt ontslag van werk, ze worden mishandeld, ze worden buitengesloten, ze worden gevangen gezet, en soms zelfs vermoord. Vervolging bij vrouwen en kinderen is vaak meer verborgen: het grootste gevaar voor vrouwen is seksueel geweld (van de landen die vermeld staan op top 50 van de ranglijst christenvervolging van Open Doors, is voor 86% van de vrouwen het risico om seksueel misbruikt te worden), daarnaast worden ze vaak gedwongen tot een huwelijk met een moslim, vindt er fysiek geweld plaats, worden ze onder huisarrest geplaatst door hun familie en is er sprake van emotioneel misbruik. Wat een prijs wordt er betaald voor het belijden van geloof in Jezus!

Na een paar uur rijden komen we aan bij de plek waar we een Marokkaanse lunch krijgen geserveerd in een grote berbertent. Op het middagprogramma staat een ontmoeting met drie christenen uit Noord-Afrikaanse landen die speciaal voor ons naar Marokko gekomen zijn om hun verhaal met ons te delen. Alle drie ondervinden ze zelf de heftigheid van vervolging, maar alle drie zijn ze ook toegewijd aan de kerk in hun land.

We ontmoeten onder andere Esther: met tranen vertelt ze haar verhaal. Toen zij uitkwam voor haar geloof werd ze uit huis gezet door haar vader. Als echt familiemens is dat voor haar een intens trauma geweest. De woorden die haar vader haar meegaf waren: je bent een verschrikkelijk mens, je verloochent je afkomst en hebt ons als ouders verraden. Woorden die veel pijn veroorzaakten in haar hart en haar diep deden twijfelen aan wie ze was en wat ze waard was. Helemaal alleen stond ze op straat en moest ze zien te overleven door schoonmaakklusjes te doen. Uiteindelijk, vertelt ze, heeft God mijn identiteit helemaal hersteld. Ik ben Zijn dochter, niemand neemt dat nog van mij af. Nu geef ik mijn leven voor de vrouwen die hetzelfde doormaken in mijn land en ben heel blij dat ik daarbij ondersteund wordt door de partners van Open Doors. In heel mijn land zijn er geen kerken voor de voor onze inwoners zelf. De kerk is ontzettend klein en kwetsbaar. Er zijn zo’n 25 tot 30 huiskerken in het land waar mensen in het geheim samenkomen.

De vrouwen die in haar land tot geloof komen, worden thuis opgesloten, mishandeld en uitgestoten door de familie. Als Esther in contact komt met hen kijkt ze hoe ze met hulp van de partners kan helpen. Vrouwen worden opgenomen in geheime gebeds- en bijbelstudiegroepen. De 'connectgroepen' voor deze vrouwen waar ze geliefd en gekend zijn, zijn heel essentieel voor hen, omdat ze er vaak helemaal alleen voor staan en in het geheim hun christenzijn moeten beleven. Daarnaast gebeurt er veel aan traumazorg, verzoening, hulp bij armoede. Het is niet 'one size fits all', maar voor elke vrouw is het vaak weer uniek wat nodig is. Op de vraag wat nodig is, verwijst ze naar het gebed van Jezus: bid om arbeiders. De oogst is groot, maar de arbeiders zijn weinig. Daarnaast is er gebrek aan boeken en Bijbels. Bij ons afscheid bedankt ze ons dat we zijn gekomen. Jullie geloof is groot omdat jullie zijn gekomen, zonder dat jullie ons kennen. Die bemoediging hebben we nodig!

Een geheime gelovige vraagt of we willen bidden voor de kinderen. Hij vertelt ons dat het voor de kinderen van christenen ontzettend lastig is. De scholen zijn allemaal Islamitisch en leren dus wat anders dan wat de kinderen thuis horen. Zodra bekend zou worden dat het kind christen is, wordt het buitengesloten en gepest. De verleiding voor het gezin om het land te verlaten is groot, maar de broeder zegt dat hij zich geroepen voelt voor de kerk in zijn land en trouw zal blijven tenzij God hem ergens anders voor roept. Iemand stelt hem de vraag: wat vind jij: doen we als kerk in het Westen genoeg? Het antwoord is raak: ik weet niet wat jullie doen, maar er zijn nog miljoenen mensen die Jezus niet kennen, dus er ligt nog veel werk te doen. We mogen ons bewust zijn van de waarde van elk gebaar en elk woord. Het is als zaad wat God kan gebruiken in Zijn reddingswerk.

Na deze indrukwekkende verhalen reizen we verder naar een heel bijzondere herberg waar we de komende twee nachten zullen slapen. Op het moment dat de zon onder gaat, lopen we een heuvel op voor een 'devotion' van Simon over de kracht van gebed.

‘Onze gebeden kunnen komen waar wij niet kunnen komen, wanneer we bidden zijn er geen grenzen, geen gevangenismuren en geen gesloten deuren! Als we daadwerkelijk zouden beseffen hoe krachtig onze gebeden zijn, zouden we veel meer bidden.’

We brachten de devotion in praktijk door te bidden voor het land en voor elkaar, waarna we afsloten met het zingen van het lied ‘Vul dit land met Uw glorie’.