Dag 2 - een veilige vesting

Dag 2 – Een veilige vesting

Het is nog donker als we buiten als we om tien voor zes buiten het hotel verzamelen waar de bus al op ons staat te wachten. Het is een korte rit door een nog slapende stad naar de rand van het park waar we samen onze dag zullen beginnen. We lopen door het park naar de rand van het meertje, waar de dauw in mistige flarden boven het water dampt. Het is rustig, maar we zij niet de eersten – er staan een aantal vissers langs de kade, en een grote groep jonge soldaten is al bezig met hun trainingsrondje om het meer.

Terwijl we ons installeren op de treden van een trap bij de waterkant, raken de eerste zonnestralen de toppen van de heuvels aan de overkant van het water met hun warme, nazomerse gloed. De gitaar (die we voor deze paar dagen van een local hebben mogen lenen) wordt uit de koffer gehaald en met het prachtige uitzicht van een wereld die ontwaakt zingen we ‘ik hef mijn ogen, op naar de bergen… mijn hulp is van U, Heer.. U bent mijn Beschermer die over mij waakt..’

Deze woorden zingen nog door in onze gedachten, als een jonge dame uit de groep naar voren komt. Zij en haar dochtertje waren gisteravond al bij de groep aangesloten, en het kleine meisje heeft al veel nieuwe, enthousiaste speelmaatjes gevonden. Samantha* woont met haar kinderen in het noorden van Moldavië, en nu is ze hier bij ons om haar verhaal te vertellen. Het is spannend voor haar – dit is de eerste keer dat ze voor een groep gaat delen wat er met haar is gebeurd.
Ze groeide op in een kwetsbaar gezin, waar sprake was van alcoholmisbruik en lichamelijk geweld overheerste. Nadat haar moeder op haar 10^e komt te overlijden gebruikt haar vader haar als boksbal om zijn agressie op uit te leven. Op haar 15^e vlucht ze uit huis naar Chisinau. Hier komt ze terecht in een vriendenkring die haar voor het eerst in aanraking brengen met prostitutie, maar ze weet op dat moment hier nee tegen te zeggen. Toch blijft ze kwetsbaar voor foute relaties, en op haar 16^e raakt ze zwanger. De vader verdwijnt uit beeld, en na twee jaar raakt ze zwanger door een andere man – ook hij verdwijnt. 

Om het geld op te kunnen brengen dat ze nodig had om voor haar kinderen te zorgen ging ze aan het werk in Portugal in de fruitteelt, en na een korte periode terug in Moldavië, probeerde ze haar geluk in de horeca in Duitsland. Maar in beide gevallen bracht het werk te weinig op om voor haar kinderen te kunnen zorgen. In Duitsland kwam ze in aanraking met een man die het beste met haar voor leek te hebben. Ze mocht bij hem komen wonen, totdat ze op een keer zwanger raakte. Toen hij daarachter kwam heeft hij haar uit huis gezet, met de uitspraak dat ze een ‘hoer’ was.

Kort daarna kwam ze in contact via social media in contact met een Roemeens meisje die aanbood dat ze bij haar in Amsterdam kon komen wonen en werken. Met twee kinderen in Moldavië om voor te zorgen was deze kans te goed om af te slaan. Aangekomen in Nederland bleek de ‘woning’ een hotelkamer te zijn, en werd Samantha ingewerkt in de prostitutie. Ze dacht goed geld te verdienen, maar kwam erachter dat veel van haar geld werd gestolen of was achtergehouden. Ook kreeg ze geld in valuta waar ze de waarde niet van kende – ze bleek achteraf soms voor 2,50 seks te hebben gehad met vreemde mannen. Onbekend met de cultuur en de taal had ze geen idee welke regels er waren in Nederland, of welke hulp er beschikbaar was.
Toen ze 25 weken zwanger was kwam ze door middel van een prostitutie controle in aanraking met Scharlaken Koord. Ze was op dat moment van plan om abortus te plegen, zodat ze door kon verdienen om voor haar andere twee kinderen te blijven zorgen.

 
Samantha kwam in een hulpverleningstraject bij Scharlaken Koord – waar Jacqueline haar begeleider werd – en er werd van alles in gang gezet zodat haar kinderen via een stichting in Moldavië in een pleeggezin terechtkwamen, en zijzelf werd opgevangen op een veilige locatie.
Toen haar kinderen veilig waren ondergebracht besloot ze toch om haar zwangerschap niet te beëindigen, en het kindje te houden. Er werd geregeld dat ze terug kon naar Moldavië om herenigd te worden met haar kinderen, en in de tussentijd werd ze ondergebracht bij een stel dat een aantal jaren daarvoor de THDV Muskathlon had gedaan en ruimte hadden in hun huis en hart voor deze jonge moeder en haar pasgeboren baby.

 
Een jaar later staan ze nu hier – Samantha en Jacqueline – in Chisinau, terwijl haar jongste dochtertje om hen heen huppelt. Dit vrolijke, nieuwsgierige meisje, die onze harten doet smelten, is het levende bewijs van de kracht van deze vrouw om haar leven om te keren, en het feit dat God haar niet heeft losgelaten.
Het is zo bijzonder om te zien hoe de Muskathlon zo concreet van betekenis is geweest in het leven van deze vrouw en haar gezin, niet alleen op een praktische manier – in het voorzien van opvang, en met de opbrengsten van de Muskathlon 2024 hebben we kunnen helpen een huis voor haar te bekostigen. Ook op geestelijk gebied heeft de Muskathlon haar mogen dragen. 

De THDV Muskathlon reis vorig jaar vond plaats in een intensieve periode toen ze in het proces zat om terug te keren naar Moldavië en herenigd te worden met haar kinderen. Ze is die week veel in de gebeden en gedachten van onze toenmalige Muskathleten geweest, en een van de deelnemers kreeg tijdens een moment van gebed Psalm 91:14 op haar hart voor Samantha: 

‘Omdat zij liefde voor Mij heeft opgevat, zegt God, zal Ik haar bevrijden. Ik zal haar in een veilige vesting zetten, want zij kent Mijn naam. Zij zal Mij aanroepen in Ik zal haar verhoren. Ik benauwdheid zal Ik bij haar zijn. Ik zal haar eruit helpen en haar verheerlijken.’
Vandaag kijken we terug op die belofte die God over haar leven heeft uitgesproken, en mogen we met haar vieren waar ze nu is, en haar zegenen in de stappen die ze nog gaat zetten.

Diep geraakt door wat we hebben gehoord, maar ondertussen aardig afgekoeld, neemt Job, een van de sportleiders, ons mee in een korte warming up. Het is intussen lichter geworden en we gaan lekker een rondje (of twee, drie of vier!) om het meer rennen of wandelen – het is prachtig weer en heerlijk om zo vroeg al buiten te zijn en te bewegen!

Terug in het hotel staat het ontbijt klaar en hebben we de tijd om op te frissen na het sporten en lekker te eten. Samantha en haar dochtertje vertrekken in de loop van de ochtend weer richting huis, met een mooie gift die we ter bemoediging vanuit de groep Muskathleten aan haar hebben mogen geven.

Om half 11 staat de bus weer voor ons klaar, en laden we al onze bagage in, op weg naar de volgende stop, een kleinschalig project in een klein dorpje ten westen van Chisinau.
Onderweg komen er mooie gesprekken op gang
We worden warm welkom geheten op het terrein waar een aantal kleine gebouwen staan die worden gebruikt als kerk en naschoolse opvang, en vanuit waar wekelijks honderden maaltijden worden gekookt en uitgedeeld voor ouderen in de omgeving. 

Vladimir woont hier met zijn gezin, en werkt al 20 jaar – ondertussen met een team van 11 medewerkers – om de meest kwetsbare kinderen en ouderen in hun dorp van 6.000 inwoners te ondersteunen met praktische hulp en emotionele steun. Ze runnen een day-centre waar ze dagelijks 40 kinderen en 10 tieners ontvangen, gezond eten en begeleiding bieden. Allemaal komen ze uit arme gezinnen, en moeilijke omstandigheden. Vladimir gelooft in een holistische aanpak: bij veel ouders is er sprake van een drugs- of alcohol verslaving, of geweld thuis. Ze willen het hele gezin helpen, om zo de kinderen de beste hoop op de toekomst te geven. Uiteindelijk is hun doel dat ondanks hun omstandigheden, ze gaan begrijpen dat God van hen houdt, dat ze waardevol zijn.

Hij geeft toe dat het werk veel van hen vraagt, en zeker niet altijd makkelijk is, maar het valt ons allemaal op dat hij na al die jaren ook nog steeds een gevoel voor humor heeft. ‘We geloven dat God ons helpt, dit is Zijn werk. Ons verlangen is om in de noden van de mensen te voorzien, tot eer en glorie van God.’

Naast de hulp die ze aan kwetsbare kinderen en gezinnen bieden, helpen ze ook zo’n 40 ouderen in hun dorp. Ze bieden zowel praktische als geestelijke zorg. Ze voorzien in eten, schone kleren en helpen met douchen, hebben ze goede contacten met een medisch kliniek waar ze hulp en medicatie kunnen regelen voor degenen die dat nodig hebben. Ook bieden ze met hun aanwezigheid geestelijke zorg voor degenen die eenzaam zijn, suïcidaal of depressief, ‘we willen hoop brengen’.

Ook wij mogen genieten van de kookkunsten van zijn team, die zelfgemaakte Plaçintes voor ons hebben bereid, en heerlijke verse watermeloen. Dat smaakt wel even anders dan in Nederland!

Voordat we met het middagprogramma aan de slag gaan, wil Vladimir ons graag nog zijn nieuwste project laten zien: een nieuw gebouw met op de begane grond een grote keuken en ruimte om meer ouderen op te kunnen vangen, en waar ze hun kerkdiensten kunnen houden; en op de eerste verdieping een grote ruimte voor de kinderen. Op dit moment ligt de fundering en staan de muren van de begane grond. Hij legt uit dat ze doorbouwen wanneer ze de financiën ervoor beschikbaar hebben.
Sinds de oorlog in Oekraïne is uitgebroken, is de situatie nog moeilijker geworden – een groot deel van materialen en voedsel werd geïmporteerd via Odessa, en de kosten hiervan zijn gigantisch omhoog gegaan. Ook de gas en elektra prijzen schieten de pan uit.
Maar Vladimir laat zich niet ontmoedigen, ‘we geloven dat God zal voorzien’. De bouw is in 2021 begonnen, en het is onzeker wanneer ze dit zullen kunnen voortzetten. De visie en het doorzettingsvermogen van deze man raakt me. Wij zijn hier maar even, en we gaan straks weer verder – maar hij staat elke dag weer op, met als doel om die dag een verschil te maken in de levens van de mensen om hem heen.

De kinderen zijn ondertussen ook binnen komen druppelen, en terwijl een groep wat sport-en-spel activiteiten gaat doen op het veldje achter de gebouwen, neemt Vladimir de andere groep mee om hen wat van het dorp te laten zien. Op een gegeven moment zijn de kinderen uitgekeken op de spellen, en ontstaan er ter plekke nieuwe activiteiten: sommige kinderen gaan stoepkrijten, anderen spelen met de scoobiedoo touwtjes die we hebben meegenomen uit Nederland, en een aantal van de dames gaan de haren van de meisjes vlechten. Een van de Muskathleten merkt op hoe de meiden letterlijk rechterop gaan zitten nadat ze zijn ingevlochten; en hoe je op zo’n simpele manier met wat liefde en aandacht hun gevoel van eigenwaarde kan boosten.

Ook tijdens de wandelingen hebben we mooie ontmoetingen, die de kracht laten zien van het in-het-moment aanwezig zijn voor iemand. Vladimir neemt de tweede groep mee langs een huisje waar een van de dames woont waar zij regelmatig eten komen brengen. Deze oude dame is helemaal voorover gebogen, maar als Vladimir haar vraagt of ze haar Bijbel kan laten zien, weet ze toch met een aardige rap tempo haar huisje in te snellen. 

Ze komt terug met een groot boek onder haar arm, gekaft met krantenpapier om het te beschermen, maar de pagina’s zijn helemaal versleten door alle jaren van gebruik. Op elke pagina staan aantekeningen in de kantlijn. ‘Dit geeft mij als voorganger hoop’, zegt Vladimir. ‘Ik geloof dat deze Bijbel voor vele mensen een getuigenis zal zijn. Ze kan niet veel, maar ik weet dat ze elke dag blijft bidden en zich in Gods Woord verdiept.’ We zingen een zegenlied over haar, en terwijl wij als groep om haar heen staan druppelen de tranen langs haar wangen.  

Teruggekomen bij het project komen we nog met z’n allen samen om om Vladimir en zijn gezin heen te staan en ook hen te zegenen in het prachtige, maar ook ontzettend zware werk dat zij doen. En dan staat de bus alweer buiten het hek te wachten om ons mee te nemen naar onze volgende overnachtingsplek.

Na een reis van een paar uur komen we aan bij een kerk in het dorpje Tâtâreşti, waar de we weer mogen genieten van een heerlijke maaltijd en er druk wordt nagepraat over de ontmoetingen van de dag en verhalen en ervaringen worden uitgewisseld.

Om de dag af te sluiten hebben we een tijd van aanbidding met elkaar. Het is fijn om alle indrukken van de dag ook samen bij God te mogen brengen, en onze harten en gedachten op Het te richten.
Maaike neemt ons mee in een korte overdenking, waarin we reflecteren op wat we de afgelopen dagen hebben gezien, maar ook hoe zo veel van wat we zien oppervlakkig is – dat we niet ziet wat er achter de gesloten deuren gebeurt, en wat er in de harten van mensen omgaat. Jezus ziet dat wel; Hij ontmoet de mensen op de plek waar ze zijn, en geeft ze de ruimte en veiligheid om het diepste van hun ziel in het licht te brengen. De pijn, de gebrokenheid, de vragen en verlangens.

Het is allereerst een uitnodiging voor ons om kwetsbaar te durven zijn, hier tijdens de Muskathlonreis, maar ook als we weer thuis zijn. Door daadwerkelijk onszelf te zijn, geven we anderen ook de ruimte om dat te doen.
Jezus nodigt ons uit om bij Hem te komen met onze kwetsbaarheid, maar het niet daarbij te laten – wanneer we Zijn onvoorwaardelijke liefde voor ons ervaren zegt Hij, ‘en nu mag je Mij volgen’. 

We mogen de wereld ingaan, en oog hebben voor die éne, net zoals Hij dat ons voordeed.