Dag 5: Aangekomen in Amsterdam

DAG 5

Aangekomen in Amsterdam!

Uiteindelijk zijn we rond half 5 op dinsdagochtend in Amsterdam aangekomen, meer dan 40 uur nadat we zijn vertrokken vanaf de kerk in Bucharest. De bus kan ons niet helemaal naar de Shelter brengen waar we zullen overnachten, dus de laatste 10 minuten moeten we nog lopen. We worden warm onthaald door de crew met een hete kop soep, vers brood en kipsaté. Hoewel we allemaal helemaal uitgeput zijn is het toch wel lekker om nog even iets warms te eten voordat we allemaal onze bedden opzoeken.

Dinsdagochtend hebben we een rustige start. Het facilitair team heeft vanaf 10:00 uur een heerlijk ontbijt voor ons klaarstaan, en al vrij snel begint de eetzaal zich te vullen met alle Muskathleten en crew. Er wordt nog veel gepraat over bijzondere reis van de afgelopen dagen, en hoe het ons allemaal heeft gevormd als groep.

Tussen de middag voegen de collega’s van Scharlaken Koord zich bij de groep om met elkaar te eten en te delen over het werk. Na alle informatie die de deelnemers de afgelopen dagen hebben gekregen en de ervaringen die ze hebben opgedaan, is het een mooie gelegenheid om in gesprek te gaan met de maatschappelijk werkers en hun vragen te kunnen stellen. Ook voor onze medewerkers is het fijn om met zo’n betrokken en gepassioneerde groep mensen te zitten die net als zij hart hebben voor de vrouwen en mannen met wie ze werken.

Na de lunch vertrekken we met elkaar richting Praktijkcollege Het Plein, een van de scholen waar Scharlaken Koord de afgelopen jaren veel preventie lessen heeft mogen geven. We moeten eerst nog een stukje lopen door hartje Amsterdam, langs de Dam en de Westerkerk, voordat we de tram pakken naar Amsterdam West. Passend bij de voorafgaande ervaringen van deze Muskathlon vervalt de eerstvolgende tram die we willen nemen, maar gelukkig hoeven we dit keer geen trein te halen dus is het niet erg.
Eenmaal aangekomen bij de school mogen we doorlopen naar de gymzaal waar de nostalgische geurencombinatie van klimtouwen en zweetvoeten ons begroet. Eline, teamleider preventie, geeft een korte toelichting over het belang van preventiewerk om contact te leggen met tieners en met hen in gesprek te gaan over gezonde relaties en seksualiteit.

Een deel van de groep blijft in de zaal om een fysieke weerbaarheidstraining te volgen, waarbij het gaat om bewustwording van je grenzen, en hoe je deze leert aangeven. Na al het stilzitten in de trein is het lekker om even fysiek bezig te zijn. De rest van de deelnemers wordt meegenomen naar een leslokaal, waar ze de escaperoom zullen doen die is ontwikkeld voor Scharlaken Koord om het gesprek met jongeren aan te gaan over loverboyproblematiek, groepsdruk, maar ook de signalen waar ze op kunnen letten in hun vriendenkring.
Ook ‘in stijl’ van deze Muskathlonweek weigert de digitale kant van de escaperoom mee te werken, maar we zijn er ondertussen al zo aan gewend als iets niet mee zit, dat we er met elkaar om kunnen lachen – we vinden er gelukkig een oplossing voor en kunnen starten. Het doel is om de escaperoom zo snel mogelijk af te ronden, dus de competitieve kant van onze deelnemers komt al snel weer naar boven.

Tijdens de pauze komt Facika, een ervaringsdeskundige van Scharlaken Koord, haar verhaal vertellen; wat ertoe leidde dat ze in de prostitutie terechtkwam, hoe ze er ook weer uit is gekomen en welke rol haar geloof hierin heeft gespeeld.
Op een gegeven moment had ze het besluit genomen te willen stoppen en probeerde ze op eigen kracht een nieuw leven te beginnen, maar dat was nog niet zo gemakkelijk: ‘ik was zelf wel bezig met mijn situatie te veranderen, maar de verandering was niet in mij. Dat kan alleen God doen.’
Ze vertelt ook hoe ze uiteindelijk terechtkwam in de kerk waar ze nu zit. ‘Ik was zo bang voor afwijzing; ik dacht dat ik nooit zou worden geaccepteerd door God.’ Ze legt uit hoe ze ooit door een man een flyer in handen kreeg gedrukt en werd uitgenodigd om naar de kerk te komen. 8 jaar later kwam ze diezelfde man tegen en stelde hij haar dezelfde vraag. Toen ze hem steeds maar bleef tegenkomen durfde ze op een gegeven moment zijn uitnodiging niet meer te weigeren en besloot ze te gaan.
Nu vertelt ze ‘mijn geloof, mijn kerk, is mijn houvast geweest. Nu ik terugkijk zie ik hoe God altijd bij me is geweest, zonder dat ik bij Hem was. Anders had ik hier nu niet gestaan.’ Het is nu haar persoonlijke missie is om haar verhaal te gebruiken als getuigenis om anderen te helpen ook uit te stappen. Ze is haar eigen onderneming gestart en droomt ervan om in de toekomst een plek te hebben waar ze hersteltrajecten mag aanbieden aan mensen die zijn uitgestapt.

Als een van de deelnemers vraagt hoe haar relatie nu is met mannen deelt ze dat ze nu ook heeft geleerd dat niet alle mannen slechte bedoelingen hebben en geeft onze Muskathleten een prachtige bemoediging mee. ‘Jullie Muskathleten zijn een voorbeeld voor mij waardoor ik weer ervaar dat er ook mannen zijn die goed zijn; die dit soort dingen niet goedkeuren.’

Nadat de beide groepen zijn gewisseld en ook het andere onderdeel hebben gedaan, sluiten we af in de lerarenkamer waar we nog genieten van de heerlijke donuts die Facika heeft gemaakt – een van de producten die ze in haar Bakkerij op Bestelling verkoopt. Wat is het bijzonder om te zien hoe God iemands leven zo drastisch kan veranderen, en wat een krachtige, vastberaden vrouw er nu voor ons staat. Een vrouw die niet bang is om haar verhaal te delen en haar kennis en passie inzet om anderen te helpen.

Eenmaal terug in de Shelter staat het avondeten alweer klaar en na de maaltijd is het tijd voor de sportinstructie. Naast het doorlopen van de route en de praktische kant van de sportdag, worden ook de startnummers uitgedeeld. Morgenavond starten de wandelaars al!

Later op de avond komen we bij elkaar in de gebedsruimte voor een tijd van gebed en aanbidding. We zingen, bidden voor en met elkaar, en nemen de tijd om elkaar te bemoedigen en bemoedigd te worden. In de korte tijd dat we samen zijn geweest en wat we met elkaar hebben meegemaakt en zijn we al een hele hechte groep geworden. Het is bijzonder om dit intieme moment met God en met elkaar te beleven. Aan het eind nemen we de tijd om woorden van bemoediging uit te spreken over anderen in de groep die we op ons hart hebben. Er heerst een sfeer van openheid en veiligheid, en het voelt als een voorrecht om te zien hoe God voor een ieder van ons een specifieke plek en een plan heeft tijdens deze reis. We kijken uit naar de dagen die we nog met elkaar mogen optrekken, en wat God daarin gaat doen!